Re: Concerttopic
Geplaatst: 01 apr 2016, 20:41
Gisteren naar A-Ha geweest. Duidelijk een product van de jaren '80 en dat zag je ook wel aan het publiek en daar mijn vrouw en ik daar prima in passen was het voor ons een feest van herkenning. In eerste instantie kabbelde het optreden qua performance lekker door, alhoewel ze wel meteen goed begonnen met mijn favoriete A-Ha nummer i've been losing you. Toen nog een paar bekendere nummers en op het keerpunt naar het minder bekende werk voor het geval je geen die-hard fan was kwam de interactie met het publiek. Niet van de zanger Morten Harket overigens (die af en toe moeite moest doen om de hoogte te halen, maar het ging hem nog akelig goed af), maar van de toetsenist Magne Furuholmen die in één adem Rembrandt, van Gogh en (de pas overleden) Cruijf aanhaalde als symbolen van ons land. Vervolgens nog een verontschuldiging voor de verbroken belofte van 2010 ("we komen niet meer terug") en je wist meteen wie de band ging voorttrekken die avond.
Best apart, bij het vorige concert ergerde ik me een beetje aan de aanstelleritis van Simple Minds zanger Jim Kerr, Morten Harket is 180° omgekeerd. Eerder een saaie drol die af en toen een beetje geïrriteerd naar zijn mede bandgenoten leek te kijken als hij niets te doen had. Gedurende 3 nummers was hij ook even afwezig waarna de rest van de rest (waarvan 4 aanvulling op de originele bezetting) het over moest nemen.
Maar goed, de muziek van A-Ha steekt, ondanks het poppy jaren '80 karakter, wel goed in elkaar. Vaak heb je aan de eerste tonen al genoeg om te horen welk nummer er aan komt, heb je het idee dat het eigenlijk met niets anders is te vergelijken en blijken ze in het poppy spectrum alle kanten op te kunnen. Er is een wereld van verschil tussen de aansteker-meebrul-ballad "Stay on these Roads" en het tegen vrij stevige rock aanhikkende "The Sun Always shines on TV". Dat laatste nummer bewaarden ze wel voor de toegift, waarna de James Bond klassieker "The Living Daylights" kwam, nog een nummer van het (jawel!) nieuwe album en toen was het wachten op de echte verplichte afsluiter, daar waar het voor die band allemaal mee begonnen was. met "The Living Daylights" leek Morten een beetje te ontdooien.
Laat ik het er maar op houden dat het podiumgedrag van de heer Harket een karaktereigenschap is. het geluid tijdens een optreden kan je wel wat aan doen. Bij het voorprogramma (Moke) leek het af en toe op aardbevingskracht te trillen door de te harde bassen en dat was met het hoofdprogramma nog steeds zo. Sterker nog: standje reanimatie is er niets bij. En ik heb het geluid in de Bijlmer Bierton wel eens beter gehoord.
Best apart, bij het vorige concert ergerde ik me een beetje aan de aanstelleritis van Simple Minds zanger Jim Kerr, Morten Harket is 180° omgekeerd. Eerder een saaie drol die af en toen een beetje geïrriteerd naar zijn mede bandgenoten leek te kijken als hij niets te doen had. Gedurende 3 nummers was hij ook even afwezig waarna de rest van de rest (waarvan 4 aanvulling op de originele bezetting) het over moest nemen.
Maar goed, de muziek van A-Ha steekt, ondanks het poppy jaren '80 karakter, wel goed in elkaar. Vaak heb je aan de eerste tonen al genoeg om te horen welk nummer er aan komt, heb je het idee dat het eigenlijk met niets anders is te vergelijken en blijken ze in het poppy spectrum alle kanten op te kunnen. Er is een wereld van verschil tussen de aansteker-meebrul-ballad "Stay on these Roads" en het tegen vrij stevige rock aanhikkende "The Sun Always shines on TV". Dat laatste nummer bewaarden ze wel voor de toegift, waarna de James Bond klassieker "The Living Daylights" kwam, nog een nummer van het (jawel!) nieuwe album en toen was het wachten op de echte verplichte afsluiter, daar waar het voor die band allemaal mee begonnen was. met "The Living Daylights" leek Morten een beetje te ontdooien.
Laat ik het er maar op houden dat het podiumgedrag van de heer Harket een karaktereigenschap is. het geluid tijdens een optreden kan je wel wat aan doen. Bij het voorprogramma (Moke) leek het af en toe op aardbevingskracht te trillen door de te harde bassen en dat was met het hoofdprogramma nog steeds zo. Sterker nog: standje reanimatie is er niets bij. En ik heb het geluid in de Bijlmer Bierton wel eens beter gehoord.