AutoforumOnline.nl

Goh, herinneren we ons Linkin Park nog? Een van de grootste bands uit het nu-metal tijdperk, en zo'n beetje de enige die na het instorten daarvan nog serieus succesvol is gebleven. Altijd al wel wat beschuldigd van "selling out", want ondanks een zeer stevig geluid en vaak zware thema's bleef het altijd wel behoorlijk radiovriendelijk. Rock met nadrukkelijke hitpotentie, en navenante resultaten in de hitlijsten. Niks mis mee wat mij betreft, en anders dan veel van hun tijdgenoten hebben veel van hun songs de tand des tijds prima doorstaan.

Maar dan is daar nu hun nieuwste single:



Euh, wat onderscheid dit nog van andere 23 in een dozijn popliedjes?

Maar even een paar oudjes om die smerige smaak weg te spoelen:

Linkin wie? Was dat niet dat bandje waarmee het al keihard achteruit ging tijdens/na hun grotste hit "In the End"? En ik maar denken dat het niet meer erger kon, maar ze zijn dus nog verder ver-Human Leagued.

Vind je nu zelf ook niet dat je een klein beetje doorslaat? Als ik hier nu bijvoorbeeld Nickelback of Kane had genoemd....

Ik zie Linkin Park als een rock/metal-tegenhanger van wat bijvoorbeeld bands als Green Day, the Offspring en Sum 41 voor punk betekent hebben: de toegankelijke variant. En (daardoor) ook commercieel succesvol, iets wat uiteraard voor elke wannabe-alternative band uit den boze is....

Doorslaan, oké, maar voor mij nam de interesse in Linkin Park enorm af toen "In The End" uitkwam, iets wat ik met generatiegenoot KoRn veel minder had. Die waren goed en die bleven goed tot en met het album "Untouchables" terwijl ze, ondanks niet echt toegankelijk te zijn, daarmee wel erg succesvol waren.

Ik heb geen hekel aan het nummer, maar In the End was ook zeker niet mijn favoriet, al helemaal niet van dat album. Een album wat ik na één keer One Step Closer te hebben gehoord heb gekocht, en toen een paar maanden aan een stuk in de auto grijs heb gedraaid. De latere albums vond ik als geheel minder sterk, maar met wel degelijk de nodige sterke nummers. Wat dat betreft vind ik niet dat ze enorm zijn veranderd door de jaren heen. Nou ja, tot die laatste single dan....

En wat betreft Korn, dat is dan denk ook wel meteen de meest hardcore vertegenwoordiger van het genre die daadwerkelijk (even) echt enorm succes heeft gekend. Maar juist daardoor toen de hype weer voorbij was veel verder is teruggevallen. Ik ben ze toen ook enigszins uit het oog verloren, en van het latere werk wat ik nog heb meegekregen was ik ook niet zo onder de indruk. Al had Twisted Transistor in ieder geval nog wel een geweldige clip:
(met ook de meest briljante microfoonstandaard ooit, met dank aan HR Giger)

De muziekwereld is weer een van z'n meest karakteristieke stemmen armer: Chris Cornell heeft gisteren op 52-jarige leeftijd zelfmoord gepleegd, slechts enkele uren na een concert in Detroit.

R.I.P.

Ja crap man, ik hield niet van zijn stem maar het was echt een hele goede zanger.
Wat een ellende om zelfmoord te moeten plegen...

Dit nieuws kwam inderdaad als bij donderslag en misschien krijgt hij nu pas de credits krijgt die hij verdient. Want achter de schermen heeft hij voor de Grunge veel gedaan terwijl Kurt Cobain en Eddie Vedder al heel snel met de eer konden gaan strijken.

Overigens is pasgeleden nog een muzikale bekendheid van ons heengegaan, na een slopende ziekte van 9 maanden. De Zwitsers/Italiaanse DJ Robert Miles. Heeft eigenlijk maar 1 grote hit gehad, maar in het genre wel een enorm baanbrekende.

Had het inderdaad gehoord op de radio, maar wist niet dat ie zo ziek was.

Ik heb altijd opmerkelijk gevonden dat hij Children nooit een goede opvolger heeft kunnen geven. Fable was wel heel erg meer van hetzelfde, daarna werden er zangeressen bijgehaald waardoor het welhaast doorsnee Eurodance werd. Children blijft echter een geweldig nummer, en sowieso een van de zeldzame danceplaten uit die periode die de tand des tijds prima doorstaan heeft.

Wat betreft Chris Cornell versus de rest, ik heb grunge altijd een wat ondefinieerbaar genre gevonden. Want even naar de grote vier uit Seattle kijkend, ik vond ze toch allemaal een duidelijk eigen stijl hebben. Nirvana en Pearl Jam toonden elk op hun eigen manier een meer toegankelijke (en daardoor commercieel succesvollere) kant, terwijl Soundgarden en Alice in Chains elk een hardere, alternatievere kant vertegenwoordigden. Aangezien alle vier voortkwamen uit een echt lokale muziekscene denk ik dat je moeilijk kan stellen dat de een belangrijker is geweest dan de ander, en sowieso is het maar de vraag of zonder het succes van Nirvana en Pearl Jam de andere bands überhaupt ooit uit het alternatieve circuit gekomen zouden zijn.

Blijft een goed nummer inderdaad. Zeker als je het vergelijkt met de dancemeuk van tegenwoordig.