weer een forummer's auto's
Geplaatst: 16 feb 2010, 19:34
Het begon allemaal in 2004. Op 1 april haalde ik mijn rijbewijs en op 8 april haalde ik mijn eerste auto bij de Toyotadealer. Het betrof de enige wel fraaie auto die de dealer had: Namelijk een zwarte Seat Leon 1.8 20v Signo met beige interieur. Ik was zo verliefd op de auto dat ik er zelfs over geschreven heb, namelijk:
26-GR-ZZ
Eindelijk was het zover. Na jaren geploeterd en aangeklungeld te hebben haalde ik op 1 april 2004 eindelijk mijn rijbewijs. Zo blij als een kind ging ik deze meteen bij het gemeentehuis verzilveren en de zaterdag daarop stond ik al bij een Toyota dealer om daar mijn eerste auto te bekijken. Mijn hart ging sneller kloppen bij het aanschouwen van een Spaanse schone. Een zwarte Seat Leon 1.8 20V Signo. Dit moest mijn eerste auto worden! Mijn meisje die mij overal heen zou reden en tot vervoering zou brengen... eh, pardon. Een week later mocht ik haar ophalen. Ik had mazzel, want het was het Paasweekend waardoor ik meteen een dagje extra had om plezier met haar te maken.
Stralend van geluk liep ik een week later als een opgewonden kleine jongen weer de autodealer binnen. Ik had mijn Leon al zien schitteren in de stralende zon. Ik kreeg, nadat ik had betaald, de sleutel mee en wilde rustig wegrijden. Haar direct tarten had geen zin. Rustig aan was het devies. Zachte stootjes op het gaspedaal zodat ze rustig aan mij kon wennen. Er racete op dat moment een Mercedes de uitrit in, waardoor ik een noodstop moest maken om te voorkomen dat ik direct de verzekeraar kon bellen. Woedend stapte ik uit de auto om de man op z’n donder te geven, totdat ik zijn armen zag. Dat waren twee scheepskabels. Ik bedacht mij en glimlachte vriendelijk naar het chagrijn en stak vrolijk mijn hand op. Hij had me immers niet geraakt dus waar zou ik mij boos om maken?
Het eerste stukje dat ik alleen reed, was wel spannend maar we wenden snel aan elkaar. Na mijn pronkstuk te hebben getoond aan mijn ouders reed ik naar huis. In mijn derde poging parkeerde ik de auto in en liep met een enorme grijns van oor tot oor naar mijn huis. Ondertussen kwam ik mijn buurvrouw tegen. "Zo!! Leuk autootje, jongen." zei ze. Ik antwoordde licht geïrriteerd: "Mevrouw, dit is geen autootje, dit is een 'Léon!" "Leon" sprak ik zo Spaans als ik kon uit, maar mijn Zaanse in plaats van Spaanse tongval verraadde mijn afkomst.
De volgende dag werd ik geconfronteerd met vogeldrek op de zwarte lak. Het was eenzelfde traktatie dat ik die ochtend op mijn was had gevonden. Ik hoopte voor het gevleugelde kreng dat ik hem of haar nooit in mijn handen kreeg want ik nam mijzelf voor pastei van het beest te maken als het wel zo was. Op dit soort momenten ben ik immuun voor gevoelens en kan het me niet schelen of het mei is. "Dood aan het vogeltje" spookte slechts nog door mijn hoofd.
De auto reed erg fijn en redelijk zuinig. Dat laatste was een gunstige bijkomstigheid. Ik heb namelijk een dramatisch richtinggevoel. Op tweede Paasdag reed ik met mijn vriendinnetje naar de bioscoop in Beverwijk. Op de heenweg ging het aardig. Alleen werd ik daar waar het parkeermogelijkheden betreft even op een dwaalspoor gezet. "Achter het station kan je gemakkelijk parkeren." had mijn vriendin verteld. Yeah right!!
Na een poosje had ik gelukkig eindelijk een parkeergelegenheid gevonden. De terugweg vergeet ik het liefst zo snel mogelijk. Ik geloof dat we tot grote hilariteit van haar drie keer door Beverwijk zijn gereden. Ze vermaakte zich kostelijk terwijl ik steeds grauwer van ellende werd. Uiteindelijk zijn we uit het metropool weggekomen. De volgende uitdaging is Parijs.
Niet alleen een hond lijkt op zijn baas. Hetzelfde geldt voor een auto. Mijn auto is stoer, rijdt fijn en ziet er geweldig uit. Zelfs het kenteken is stoer: 26-GR-ZZ. 26 is de leeftijd dat een vrouw op haar top is. GR, staat voor grrrrr (de grom van een wilde tijger), en ZZ zijn twee Zorro's naast elkaar.
Met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn eerste auto. Maar ik heb haar wel ingeruild voor een Italiaanse prima donna. Ik moet nog even aan haar wennen maar ze rijdt wel erg lekker.
26-GR-ZZ
Eindelijk was het zover. Na jaren geploeterd en aangeklungeld te hebben haalde ik op 1 april 2004 eindelijk mijn rijbewijs. Zo blij als een kind ging ik deze meteen bij het gemeentehuis verzilveren en de zaterdag daarop stond ik al bij een Toyota dealer om daar mijn eerste auto te bekijken. Mijn hart ging sneller kloppen bij het aanschouwen van een Spaanse schone. Een zwarte Seat Leon 1.8 20V Signo. Dit moest mijn eerste auto worden! Mijn meisje die mij overal heen zou reden en tot vervoering zou brengen... eh, pardon. Een week later mocht ik haar ophalen. Ik had mazzel, want het was het Paasweekend waardoor ik meteen een dagje extra had om plezier met haar te maken.
Stralend van geluk liep ik een week later als een opgewonden kleine jongen weer de autodealer binnen. Ik had mijn Leon al zien schitteren in de stralende zon. Ik kreeg, nadat ik had betaald, de sleutel mee en wilde rustig wegrijden. Haar direct tarten had geen zin. Rustig aan was het devies. Zachte stootjes op het gaspedaal zodat ze rustig aan mij kon wennen. Er racete op dat moment een Mercedes de uitrit in, waardoor ik een noodstop moest maken om te voorkomen dat ik direct de verzekeraar kon bellen. Woedend stapte ik uit de auto om de man op z’n donder te geven, totdat ik zijn armen zag. Dat waren twee scheepskabels. Ik bedacht mij en glimlachte vriendelijk naar het chagrijn en stak vrolijk mijn hand op. Hij had me immers niet geraakt dus waar zou ik mij boos om maken?
Het eerste stukje dat ik alleen reed, was wel spannend maar we wenden snel aan elkaar. Na mijn pronkstuk te hebben getoond aan mijn ouders reed ik naar huis. In mijn derde poging parkeerde ik de auto in en liep met een enorme grijns van oor tot oor naar mijn huis. Ondertussen kwam ik mijn buurvrouw tegen. "Zo!! Leuk autootje, jongen." zei ze. Ik antwoordde licht geïrriteerd: "Mevrouw, dit is geen autootje, dit is een 'Léon!" "Leon" sprak ik zo Spaans als ik kon uit, maar mijn Zaanse in plaats van Spaanse tongval verraadde mijn afkomst.
De volgende dag werd ik geconfronteerd met vogeldrek op de zwarte lak. Het was eenzelfde traktatie dat ik die ochtend op mijn was had gevonden. Ik hoopte voor het gevleugelde kreng dat ik hem of haar nooit in mijn handen kreeg want ik nam mijzelf voor pastei van het beest te maken als het wel zo was. Op dit soort momenten ben ik immuun voor gevoelens en kan het me niet schelen of het mei is. "Dood aan het vogeltje" spookte slechts nog door mijn hoofd.
De auto reed erg fijn en redelijk zuinig. Dat laatste was een gunstige bijkomstigheid. Ik heb namelijk een dramatisch richtinggevoel. Op tweede Paasdag reed ik met mijn vriendinnetje naar de bioscoop in Beverwijk. Op de heenweg ging het aardig. Alleen werd ik daar waar het parkeermogelijkheden betreft even op een dwaalspoor gezet. "Achter het station kan je gemakkelijk parkeren." had mijn vriendin verteld. Yeah right!!
Na een poosje had ik gelukkig eindelijk een parkeergelegenheid gevonden. De terugweg vergeet ik het liefst zo snel mogelijk. Ik geloof dat we tot grote hilariteit van haar drie keer door Beverwijk zijn gereden. Ze vermaakte zich kostelijk terwijl ik steeds grauwer van ellende werd. Uiteindelijk zijn we uit het metropool weggekomen. De volgende uitdaging is Parijs.
Niet alleen een hond lijkt op zijn baas. Hetzelfde geldt voor een auto. Mijn auto is stoer, rijdt fijn en ziet er geweldig uit. Zelfs het kenteken is stoer: 26-GR-ZZ. 26 is de leeftijd dat een vrouw op haar top is. GR, staat voor grrrrr (de grom van een wilde tijger), en ZZ zijn twee Zorro's naast elkaar.
Met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn eerste auto. Maar ik heb haar wel ingeruild voor een Italiaanse prima donna. Ik moet nog even aan haar wennen maar ze rijdt wel erg lekker.