Re: WizardOfoss in Zuid-Korea, Noord-Korea & China
Geplaatst: 26 sep 2010, 19:15
Ik had me voorgenomen het hele verslag voor m'n volgende trip af te ronden, maar ik vrees dat dat toch iets te optimistisch is. Zeker met dit tempo van één update per twee maanden...
Dag 10, maandag 12 april 2010: Kaesong, Panmunjom & Pyongyang
Na een niet al te comfortabele nacht blijkt de volgende ochtend de stroom wederom/nog steeds te zijn uitgevallen, geen licht, geen warm water. Het ontbijt is hier nauwelijks anders dan in Pyongyang, alleen krijgen we hier een gekookt eitje. En koffie of thee, tenminste, iets wat daarvoor door moet gaan. Na het ontbijt hebben we mooi nog even de gelegenheid een rondje over het terrein te lopen, zonder gidsen het hotel verlaten is uiteraard uit den boze.
Allereerst bezoeken we het standbeeld van Kim Il Sung, op een heuvel midden in de stad. Vergeleken met wat we een paar dagen later nog te zien zouden krijgen was deze nog erg bescheiden...
Vervolgens naar het Koryo Museum, gehuisvest in een voor een confuciaanse school, de huidige gebouwen stammen uit 1602. Er zijn talloze diorama's, objecten en afbeeldingen uit vroegere tijden te zien, helaas moeten we er in een dusdanig tempo doorheen dat het kiezen is tussen foto's maken of de uitleg van de gids aanhoren, iets wat tijdens de hele reis sowieso eerder regel dan uitzondering is. Chollima speed!
Uiteraard is er wel voldoende tijd voor de souvenirwinkel, waar ik een een verzameling postzegels en kaarten met propaganda-afbeeldingen koop, de meesten zijn echter niet zo geschikt om naar het thuisfront te sturen...
Na een korte rit komen we bij een van de interessantste onderdelen van de reis, de Demilitarized Zone (DMZ) en de Joint Security Area (JSA) bij Panmunjom. Oftewel de grens met Zuid-Korea, die ik drie jaar eerder al vanaf de andere kant heb bezocht. Vlakbij de grens staat nog bord dat het nog slechts 70km naar Seoul is. Een paar dagen eerder liepen we daar nog rond, maar de enige manier om die afstand overbruggen was middels twee vluchten en een tussenstop in Beijing.
We bezoeken eerst het gebouw waar de vredesonderhandelingen gehouden zijn, veel valt er echter niet te zien, een tafel en wat stoelen, even gaan zitten is overigens geen enkel probleem. Verderop bezoeken we het gebouw waar op 27 juli 1953 de wapenstilstand is getekend. Dit is speciaal voor deze gelegenheid in slechts twee dagen tijd gebouwd, en uiteraard wordt er flink benadrukt hoe geweldig de Amerikanen daar wel niet van onder de indruk waren. De afgesleten kaft van het verdrag doet wellicht vermoeden dat dit het origineel is, het is echter gewoon een imitatie die in het verleden gewoon los op tafel lag en iets te vaak door toeristen beroerd is.
Nu komen we bij de daadwerkelijke grens, met de bekende blauwe barakken, de enige plaats waar je toch even een paar meter de grens over kan steken. Buiten die barakken is dat uitgesloten, toch een absurd gevoel om slechts meters verwijderd te zijn van een plaats waar je al eens gelopen hebt, fysiek slechts gescheiden door een betonnen rand van een paar centimeter hoog, maar nu toch zo heel erg ver weg.
Wat ook opvalt is dat het er allemaal tamelijk gemoedelijk aan toe gaat, er zijn sowieso nergens Zuid-Koreaanse of Amerikaanse soldaten te bekennen, en nadat wij de barak verlaten hebben verdwijnen de meeste Noord-Koreaanse soldaten ook weer. Een heel verschil met een bezoek vanaf de zuidkant, waarbij beide kanten op scherp stonden. Sowieso doen de Noord-Koreanen hier niet zo moeilijk, je mag in het hele gebied fotograferen zoveel als je wilt, ook dat is aan de zuidkant wel anders.
Terug naar Kaesong voor de lunch, er wacht ons deze keer een waar feestmaal. Voor ieder staat er een kom goed gevulde soep, plus 12 kleine schaaltjes met banchan, de een lekkerder dan de ander. Daarnaast hadden we eerder nog twee extra speciale gerechten kunnen bestellen, niet wetende dat die beiden bij deze ene maaltijd geserveerd zouden worden. Allereerst samgyetang, oftewel ginseng-kip, de lokale specialiteit. In Zuid-Korea had ik dat gerecht ook al eens gegeten, presentatie was toen een stuk beter, maar de smaak is in beide gevallen even slap. Daarnaast kregen we misschien wel het meest stereotype Koreaanse gerecht: “sweet meat soup”. Waar dat zoete vlees dan wel vandaan komt? Hint: woef! Ook dit smaakt weinig bijzonder, het doet nog het meest denken aan helemaal kapot gekookt rundvlees. Al met al twee tegenvallende toevoegingen aan een verder prima, eigenlijk zelfs ronduit decadente maaltijd.
Onze volgende bestemming: een uitzichtpunt voor de “concrete wall”, inderdaad, de betonnen muur. Klinkt niet bepaald interessant, maar is dat wel degelijk. Het gaat namelijk om een 5 tot 8 meter hoge anti-tankmuur aan de zuidkant van de DMZ, die volgens de Noord-Koreanen over vrijwel de gehele lengte van de grens zou lopen, maar volgens Zuid-Korea en de VS in z'n geheel niet zou bestaan. Door de grote afstand (ruim 2km) is het op foto's lastig vast te leggen, maar kijkend door de verrekijkers er lijkt toch inderdaad een muur te staan. Nu zegt dit uiteraard weinig over de totale lengte van de muur, maar in dit geval ben ik toch geneigd het verhaal van Noord-Korea te geloven.
We rijden weer terug naar Pyongyang, het wegrestaurant is deze keer wel op onze komst voorbereidt, we krijgen nu een slap kopje thee. Het verkeer schittert ondertussen weer door afwezigheid. Aan de rand van Pyongyang passeren we de Arch of Reunification, twee vrouwen in traditionele hanbok die een plattegrond van een verenigd Korea omhoog houden.
De avond is me niet meer bijgebleven en m'n notities laten me in de steek, maar als ik een gok moet doen: eerst een westers-Aziatisch ratjetoe als maaltijd (uiteraard met gefrituurde vis), en daarna weer naar de hotelbar. Goed bier en goed gezelschap, meer heeft een mens ook in Pyongyang toch niet nodig?
Dag 10, maandag 12 april 2010: Kaesong, Panmunjom & Pyongyang
Na een niet al te comfortabele nacht blijkt de volgende ochtend de stroom wederom/nog steeds te zijn uitgevallen, geen licht, geen warm water. Het ontbijt is hier nauwelijks anders dan in Pyongyang, alleen krijgen we hier een gekookt eitje. En koffie of thee, tenminste, iets wat daarvoor door moet gaan. Na het ontbijt hebben we mooi nog even de gelegenheid een rondje over het terrein te lopen, zonder gidsen het hotel verlaten is uiteraard uit den boze.
Allereerst bezoeken we het standbeeld van Kim Il Sung, op een heuvel midden in de stad. Vergeleken met wat we een paar dagen later nog te zien zouden krijgen was deze nog erg bescheiden...
Vervolgens naar het Koryo Museum, gehuisvest in een voor een confuciaanse school, de huidige gebouwen stammen uit 1602. Er zijn talloze diorama's, objecten en afbeeldingen uit vroegere tijden te zien, helaas moeten we er in een dusdanig tempo doorheen dat het kiezen is tussen foto's maken of de uitleg van de gids aanhoren, iets wat tijdens de hele reis sowieso eerder regel dan uitzondering is. Chollima speed!
Uiteraard is er wel voldoende tijd voor de souvenirwinkel, waar ik een een verzameling postzegels en kaarten met propaganda-afbeeldingen koop, de meesten zijn echter niet zo geschikt om naar het thuisfront te sturen...
Na een korte rit komen we bij een van de interessantste onderdelen van de reis, de Demilitarized Zone (DMZ) en de Joint Security Area (JSA) bij Panmunjom. Oftewel de grens met Zuid-Korea, die ik drie jaar eerder al vanaf de andere kant heb bezocht. Vlakbij de grens staat nog bord dat het nog slechts 70km naar Seoul is. Een paar dagen eerder liepen we daar nog rond, maar de enige manier om die afstand overbruggen was middels twee vluchten en een tussenstop in Beijing.
We bezoeken eerst het gebouw waar de vredesonderhandelingen gehouden zijn, veel valt er echter niet te zien, een tafel en wat stoelen, even gaan zitten is overigens geen enkel probleem. Verderop bezoeken we het gebouw waar op 27 juli 1953 de wapenstilstand is getekend. Dit is speciaal voor deze gelegenheid in slechts twee dagen tijd gebouwd, en uiteraard wordt er flink benadrukt hoe geweldig de Amerikanen daar wel niet van onder de indruk waren. De afgesleten kaft van het verdrag doet wellicht vermoeden dat dit het origineel is, het is echter gewoon een imitatie die in het verleden gewoon los op tafel lag en iets te vaak door toeristen beroerd is.
Nu komen we bij de daadwerkelijke grens, met de bekende blauwe barakken, de enige plaats waar je toch even een paar meter de grens over kan steken. Buiten die barakken is dat uitgesloten, toch een absurd gevoel om slechts meters verwijderd te zijn van een plaats waar je al eens gelopen hebt, fysiek slechts gescheiden door een betonnen rand van een paar centimeter hoog, maar nu toch zo heel erg ver weg.
Wat ook opvalt is dat het er allemaal tamelijk gemoedelijk aan toe gaat, er zijn sowieso nergens Zuid-Koreaanse of Amerikaanse soldaten te bekennen, en nadat wij de barak verlaten hebben verdwijnen de meeste Noord-Koreaanse soldaten ook weer. Een heel verschil met een bezoek vanaf de zuidkant, waarbij beide kanten op scherp stonden. Sowieso doen de Noord-Koreanen hier niet zo moeilijk, je mag in het hele gebied fotograferen zoveel als je wilt, ook dat is aan de zuidkant wel anders.
Terug naar Kaesong voor de lunch, er wacht ons deze keer een waar feestmaal. Voor ieder staat er een kom goed gevulde soep, plus 12 kleine schaaltjes met banchan, de een lekkerder dan de ander. Daarnaast hadden we eerder nog twee extra speciale gerechten kunnen bestellen, niet wetende dat die beiden bij deze ene maaltijd geserveerd zouden worden. Allereerst samgyetang, oftewel ginseng-kip, de lokale specialiteit. In Zuid-Korea had ik dat gerecht ook al eens gegeten, presentatie was toen een stuk beter, maar de smaak is in beide gevallen even slap. Daarnaast kregen we misschien wel het meest stereotype Koreaanse gerecht: “sweet meat soup”. Waar dat zoete vlees dan wel vandaan komt? Hint: woef! Ook dit smaakt weinig bijzonder, het doet nog het meest denken aan helemaal kapot gekookt rundvlees. Al met al twee tegenvallende toevoegingen aan een verder prima, eigenlijk zelfs ronduit decadente maaltijd.
Onze volgende bestemming: een uitzichtpunt voor de “concrete wall”, inderdaad, de betonnen muur. Klinkt niet bepaald interessant, maar is dat wel degelijk. Het gaat namelijk om een 5 tot 8 meter hoge anti-tankmuur aan de zuidkant van de DMZ, die volgens de Noord-Koreanen over vrijwel de gehele lengte van de grens zou lopen, maar volgens Zuid-Korea en de VS in z'n geheel niet zou bestaan. Door de grote afstand (ruim 2km) is het op foto's lastig vast te leggen, maar kijkend door de verrekijkers er lijkt toch inderdaad een muur te staan. Nu zegt dit uiteraard weinig over de totale lengte van de muur, maar in dit geval ben ik toch geneigd het verhaal van Noord-Korea te geloven.
We rijden weer terug naar Pyongyang, het wegrestaurant is deze keer wel op onze komst voorbereidt, we krijgen nu een slap kopje thee. Het verkeer schittert ondertussen weer door afwezigheid. Aan de rand van Pyongyang passeren we de Arch of Reunification, twee vrouwen in traditionele hanbok die een plattegrond van een verenigd Korea omhoog houden.
De avond is me niet meer bijgebleven en m'n notities laten me in de steek, maar als ik een gok moet doen: eerst een westers-Aziatisch ratjetoe als maaltijd (uiteraard met gefrituurde vis), en daarna weer naar de hotelbar. Goed bier en goed gezelschap, meer heeft een mens ook in Pyongyang toch niet nodig?