Algemeen vakantie-draadje

Vertel hier over je laatste reis of reisplannen
Gebruikersavatar
WizardOfOss
.
.
Berichten: 11719
Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
Locatie: Drie keer raden...
Contacteer:

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door WizardOfOss »

En het is bijna zover: morgen vertrek! Zal zo maar eens gaan inpakken...
(en nu maar hopen dat Chris me zo niet weer tot een veel te lange discussie verleidt ;) )

Uiteindelijk toch wel weer een hoop gestress, en ik moet toch eigenlijk eens afleren om vakanties maximaal te willen benutten. Vandaag nog gewerkt, morgenochtend al naar Schiphol, over ruim 3 weken op 2e pinksterdag aan het eind van de middag weer thuis, en dan de volgende dag meteen weer naar kantoor.

Vakantie is afzien. Werk is om uit te rusten. Of zo...

Maar wat ik dan wel weer goed geregeld heb: liefst 18 van de 24 hotelovernachtingen is in een hotel met onsen (hot spring bad). Dat wordt dus vrijdagavond meteen lekker de jetlag wegbadderen...
He who shall be last, shall be sideways and smiling!

Filmpjes van mijn reizen!
Gebruikersavatar
HondArd
.
.
Berichten: 5198
Lid geworden op: 09 feb 2010, 20:04
Locatie: RundumHausen

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door HondArd »

Inmiddels al weer een week of drie terug van Albanië (en meer) maar op de 1 of andere manier bleef ik maar in die vakantie hangen, alsof we nog maar net terug zijn. Toen maar eens een verslag proberen te schrijven. En daar die inmiddels al zo lang iang geworden is hak ik die maar in stukken die ik op onregelmatige momenten zal posten.

Deel 1, op weg naar...

14-07-2018: Om 18:00 vertrokken voor de eerste etappe naar Ptuj (SLO). Alles paste zoals vanouds weer IN de auto. Kofferbak tot tegen de hoedenplank vol en incidentele spullen onder/voor de achterbank, zodanig dat de kinderen (en later ook vrouwlief) normaal achterin konden zitten. Kleine kinderen worden groot en de beentjes worden inmiddels zo lang dat de voetenruimte niet meer bruikbaar is als bagageruimte. Routes van alle rijdagen (van hotel naar hotel) en stadsplattegronden van de te bezoeken steden (+bezienswaardigheden) op voorhand uitgeprint via Google Maps om de mogelijke problemen met Navi voor te zijn. Daarnaast ook nog wat gratis routekaarten van de ANWB gehaald en een woordenboek + gedetailleerde landkaart van Albanië ook alvast geregeld. En uiteraard de vignetten, zo veel mogelijk doorrijden was het devies. Bij Sevenum nog gegeten om daarna Duitsland in te duiken. Kort erop het eerste tankstation aangedaan en toen was het echt doorrijden. Paar kleine stops gehad, waaronder ter hoogte van Frankfurt (Main) tanken tegen een uur of 00:00. Had al flink tempo kunnen maken, af en toe had ik 180kmpu op de teller waar het kon en gedurende langere tijd 160kmpu gaf de Klokkebaai ook geen krimp. Maar er zijn ook plaatsen in Duitsland waar je wel maximum snelheden hebt. Vlak na die tankstop in Frankfurt (Main) was het nog een heel stuk terug naar de snelweg en ook al leek 90 daar een normaal tempo, je mocht er maar 60. En toen kwam de flits van voren en kreeg ik een week of 3 naderhand de bekeuring in huis…. 18kmpu te hard, €30,00 armer en een mooie pasfoto rijker. Mijn eerste boete in bijna 28 jaar rijbewijs bezit. Inmiddels zat wel mijn zoon op de passagiersstoel. Kletste lekker de oren van mijn kop zodat ik geconcentreerd kon blijven rijden. Wat ook hielp was een paar dagen voor vertrek koffieloos te gaan, werkt de koffie tijdens de nachtelijke trip ook beter.

15-07-2018: Ergens in de nacht gingen we de grens met Oostenrijk over en was het tijd voor weer een tankstop. Bij eerste de beste mogelijkheid gestopt (helaas geen 98 of hoger octaan, in Duitsland enkel 102 getankt) en bij uitstappen was het verrekte koud. Vrouw en kinderen kropen dicht tegen elkaar aan, hadden kort geslapen en dan kan je tijdens het beentjes strekken wel wat warmte gebruiken. Zoon werd daarna weer naar de achterbank verbannen (goed je best gedaan knul!) en was het mijn vrouw’s plicht om mij wakker te houden. Langzaam aan werd het lichter en bij een stop begon de zon al aardig door te komen…. Maar het is net als met Le Mans, op het moment dat de zon net op is is de buitentemperatuur op zijn laagst.
Afbeelding

Na een snel sigaartje (rest van het gezin zat weer in de warme auto) weer op weg en toen waren we al snel in Slovenië. Nog even de Oostenrijkse tolwegen vervloekt. Dat je een vignet nodig hebt om gedurende een bepaalde periode daar van de snelwegen gebruik te kunnen maken snap ik, maar om dan vervolgens nog eens een paar keer tol te moeten betalen??? Mijn vrouw snapte er ook niets van en zei tegen de bediende “for what?”, die vervolgens op een bordje met de naam “Asfinag” wees. Verreken het dan in de vignetprijs, Sondernmaut maakt het alleen maar moeilijker. De rest van de dag totdat we naar het hotel konden zouden we (mits de kindjes zich gedragen hadden op de eerste etappe) de tijd zien door te komen bij een waterpretpark. Allemaal waren we flink duf maar we hadden er wel zin in. Was nog wel een heel gedoe om er te komen, de normale doorgaande weg er naar toe was afgesloten en omleidingen waren niet aangegeven. Op de Navi zagen we hem wel liggen en er liep een route naar toe, via een soort van woonwijk met straatjes breed genoeg voor 1 auto. Slovenië is een ontwikkeld land, maar qua omleidingen slaan ze een slechter figuur dan België. Na een uur of 4 waterpretpark was het tijd om het hotel op te gaan zoeken en eenmaal aangekomen een middagdutje gedaan. Tegen de avond alvast het eerste deel van de 2e etappe gereden om er zeker van te zijn dat we de goede kant op zouden rijden. Bij Pujska Gora gestopt, overvette, dikke pizza’s gegeten, kerk bezocht om daarna weer terug naar het hotel te rijden.
Afbeelding

Vlak voor het slapen gaan mijn eerste pint van deze vakantie gedronken. Merk Union, 28 jaar eerder in Slovenië (toen nog officiëel Joegoslavië) liters van weggedronken en ook nu smaakte het erg goed.

16-07-2018: Zo vroeg als mogelijk eruit want we moesten die avond in Montenegro zijn. Dat betekent: 3 echte grenzen over (dat werden er uiteindelijk 4) en om dat zo efficiënt te laten verlopen bij de routeplanning rekening gehouden waar dat (volgens de recensies op Google Maps) de minste problemen op ging leveren. Eerste grensovergang naar Kroatië was alvast een succes, daarna ging het met de route fout. Eerste stop in Kroatië was het eerste de beste tankstation. In het begin reden we de goede kant op, maar vlak voor een afslag sloeg Navi op zwart en er was geen beweging meer in te krijgen. Eenmaal weer aan de praat zaten we op een zijstraatje vol met keien en enorme hoogteverschillen waar de inmiddels geresette Navi van overtuigd was dat we daar toch echt overheen moesten. Toen kreeg mijn vrouw een helder idee, maar dat was wel nadat ik de complete kofferbak al had geleegd om bij een gereedschapsdoosje te komen (om de accu los te kunnen koppelen, wat uiteindelijk niet hoefde). Vorige keer in Nederland sloeg die vast op een huisnummer met een toevoeging, maar dan met een letter. Het adres waar wij naar toe moesten had huisnummer 36/2… toen hadden we al een uur verloren. Al die tijd vanaf het hotel hadden we binnendoor gereden (logisch, die grenspost over de snelweg moesten we nou net NIET hebben) en eenmaal op de snelweg kwam tegenslag 2. Rondom Zagreb volop file’s en het zag er naar uit dat op tijd Montenegro halen er niet in ging zitten. Maar eenmaal voorbij Zagreb, in de buurt van Karlovac, was het met de files gedaan en was het, buiten tolpoortjes en tussenstops, eigenlijk constant met 130 doorrijden. Bij de eerste tolpoort ging het ook even fout. Ik zag een gleuf, stak er de creditcard in maar het was een gleuf om er een kaart UIT te trekken, duurde even voordat ik de creditcard terug had. Heb ik nog de hele vakantie aan moeten horen. Verder is Kroatië een geweldig land om doorheen te rijden. Goede snelwegen, lopend door een mooie omgeving zonder saai te worden, lekker licht bochtig heuvel op heuvel af. En gastvrije mensen. Auto wordt voor je volgetankt, praatje maken (Podgorica spreek je uit als Podgoritsa) en als de voorruit vuil is wordt deze ook nog (zonder meerprijs) voor je schoongemaakt. Oh ja, het was inmiddels al akelig warm aan het worden, dichter tegen de 40 dan 30. Naast constant 130 (waar het kon) ook nog constant airco aan… Klokkebaai gaf geen krimp maar de peut ging wel sneller door diens aderen. Om een grensovergang minder te doen zouden we tegen het eind van Kroatië ergens Bosnië-Herzegovina binnen moeten duiken, bij Nova Sela. Maar dat stond niet echt gemakkelijk aangegeven, plus we waren vergeten dat in de Navi te selecteren. Ondertussen waren we ergens bij de kust uitgekomen en werden we uiteindelijk via Neum gestuurd. Een stukje Bosnië van niets waar we voor de vorm de tank nog vol konden gooien (12 liter) om vervolgens weer Kroatië binnen te duiken. Maar het viel eigenlijk allemaal wel mee met de grensovergangen. 2x Paspoorten afgeven, 2x snelle blik de auto in en weer door. Tegen dat we bij Montenegro aankwamen werd het al echt avond en moest vrouwlief met de receptionist van onze volgende overnachtingspost gaan bellen… dat was nogal een gedoe en ondertussen waren we aan het aanschuiven bij de (nu wel een drukke) grens.
Afbeelding

Telefoon van mijn vrouw had geen bereik maar de mijne wel, maar die vrouw aan de andere kant van de lijn leek niet helemaal te begrijpen dat we nog aan het aanschuiven waren bij de grens. Eenmaal de grens over was het eigenlijk al te donker maar we waren er nog niet. Niet echt lekker door kunnen rijden maar de wegen waren nog redelijk goed… totdat we in Kamenari waren en van de hoofdweg (E65 en toch geen snelweg) af moesten. We schoten de verkeerde straat in. Breed genoeg voor 1 auto met sloten links en rechts waar je een motor in kan verstoppen, zo diep, en dan nog tegenliggers krijgen ook. Maar hele aardige mensen en ook grappig: de man die ons wel naar het goede zijstraatje zou brengen had exact dezelfde telefoon als ik, een Nokia 230. Eenmaal bepakt en bezakt in het appartement nog een restaurant opgezocht, daarna snel het bed in. morgen weer een drukke dag.

17-07-2018: Wederom zo vroeg als mogelijk uitchecken. Bij de eerste de beste supermarkt nog een ontbijt scoren om vervolgens met de veerboot naar de overkant van de baai van Kotor gestuurd te worden. Meer een Drs.P pontje maar voor het geld hoef je het niet te laten, omrijden langs de baai van Kotor af is niet aan te raden.
Afbeelding

Na de pont zo veel mogelijk binnendoor naar PodgoriTSa, via de eerste uitlopers van het meer van Shkodër wat in Montenegro Skadar genoemd wordt. Bedoeling was om de kinderen te laten buitenkarten in de buurt van Podgorica, maar daar ze de dag ervoor niet echt te genieten waren ging dat hele plan niet door. Weer was overigens goed dus de baan was droog maar helaas. Bezoek gebracht aan Manastir Dajbabe (enorm mooi Orthodox klooster, later kwamen we 2 medewerkers nog bij de Orthodoxe kathedraal tegen) en daarna een vermoeiende, maar wel mooie stadswandeling.
Afbeelding

Stad zelf is, op de bezienswaardigheden na, niet heel geweldig. Op de meeste plekken een vervallen en vieze bende, maar kosten nog moeite worden gespaard om de Saborni hram Hristovog Vaskresenja er pico bello uit te laten zien… iets met verkeerde prioriteiten.
Afbeelding Afbeelding

Het stadsbezoek werd afgesloten door 2 vliegen in 1 klap te slaan, eten bij restaurant Niagara en daarna die waterval met (inderdaad) dezelfde naam bezoeken. Nou, hadden we dat restaurant maar over geslagen. Enorme trage, chaotische bediening en wegens tijdgebrek frituren ze de forellen in plaats van ze lekker te grillen zoals op de menukaart aangegeven. Waterval was wel de moeite, al lijkt die een beetje kunstmatig aangelegd. Plus: erg veel zwerfafval onderin.
Afbeelding Afbeelding

Door het enorm trage restaurant werd het al aardig donker op weg naar Albanië. Vervolgens kwamen we een overstekende schildpad tegen en eer dat we de grens over waren was het al zodanig donker dat het eigenlijk al niet meer aangeraden werd om in dat land de weg op te gaan. Het was niet alleen zoeken naar het resort, maar ook enorm goed uitkijken voor (brom)fietsers zonder verlichting. Uiteindelijk kwamen we bij de zijstraat waar we echt in moesten naar het resort, al was die niet heel goed aangegeven. Dat ging meteen lekker. Enkel keien en het leek een eeuwigheid te duren eer we bij het resort waren, maar we zaten goed. Toen was het incheken, koffers het huisje in (grote lodge op palen) en naar bed. Morgen een heerlijk relaxdagje voor de boeg.
"The closest to reality car that money can buy"
Gebruikersavatar
HondArd
.
.
Berichten: 5198
Lid geworden op: 09 feb 2010, 20:04
Locatie: RundumHausen

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door HondArd »

Deel 2, Skodër (Lake Shkodra Resort)
Afbeelding

18-07-2018: Heerlijk uitgeslapen met een niets moet, alles mag dagje voor de boeg. Ontbijten bij het restaurantje op het resort zelf waarbij we niet meteen in Albanese sferen kwamen. Afrekenen kon niet alleen in Euro’s, de bedragen waren er ook nog eens op afgerond. De planning (soort richtlijn): Eerst boodschappen doen bij de dichtstbijzijnde supermarkt (die groter was dan gedacht), daarna zou vrouwlief de hele dag bij het huisje blijven om de was te doen (wasmachine in de lodge) en tussentijds lekker lezen, ik zou de hele tijd met de kindjes aan het meer van Shkodër gaan liggen. Tussentijds zou ze onze kant op komen om te komen lunchen en meer. Veel gezwommen, waarbij opviel hoe enorm schoon het water in dat meer is. Onder water kan je je ogen gewoon open doen, wat wel zo handig is als je onder het breedste stuk van de vlonder door probeert te zwemmen. Maar helemaal opvallend: zo ver als dat je kon kijken zag je nergens toeristische activiteiten rondom dat meer. Dat was rondom het meer van Lugano wel anders en voor mijn gevoel was het water (mede daardoor?) daar niet zo heel erg schoon. Ondertussen deed mijn jongste dochter een vakantievriendinnetje op (van een Kroatisch gezin maar ze spraken allemaal Nederlands wegens Nederlandse vader) en kreeg ik nog complimenten voor mijn tattoo van een meisje wat later een serveerster bleek te zijn bij het restaurantje. Die maakte erg lange dagen, 11 uur per dag en geen dag vrij. Volgens mij een vakantiebaantje om haar studie te bekostigen, want toen ik vertelde over die tattoo en dat die was gezet in de tijd dat ik nog een “arme student” was lachte ze veelbetekenend. Iedereen in dat restaurantje leek overigens enorm lange dagen te maken. Dat is iets wat me later op meer plekken op zou vallen, Albanezen zijn erg harde werkers, duidelijk bezig om via de methode “handen uit de mouwen” hun levensstandaard te verbeteren. En voor je het weet is zo’n relax dag ook weer voorbij, de volgende dag stond een bezoek aan Shkodër op de planning.
Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding

19-07-2018: Veel zouden we niet gaan doen in Shkodër, meest interessante hadden we 2 jaar eerder al gedaan (Rozafa kasteel) dus konden we nu ons eigen plan trekken. Eerst door het drukke stadsverkeer zien te komen, het is namelijk de 5e stad van dat land (+100.000 inwoners). Maar wat het nog drukker maakt is zijn de vrij anarchistische verkeersstromen. In de dagelijkse omgang zijn Albanezen super aardig, in het verkeer is het ikke-ikke-ikke. Ook op de fiets, wat in Shkodër (in 2016 ook al) een enorm populair vervoersmiddel is. Ook zie je het ene na het andere stalletje met constant aanloop van mensen. Het duurde dus wel even eer we bij het eerste bezichtigingspunt waren, het treinstation. Al lang niet meer als station in gebruik en gelet op de begroeiing tussen de rails rijden de treinen er ook al lang niet meer. Maar je kan het station nog wel gewoon binnen en op de rails staan vervallen wagons waar je (als je je best doet) gewoon in kan kruipen. Wel knap is dat het station nog steeds niet vervallen is, mogelijk dat het antikraak verhuren daar het gevolg van is.
Afbeelding Afbeelding Afbeelding
Dan de echt positieve verassing van die stad. Albanië was ooit een extreem gesloten land, nog geslotener dan wat Noord-Korea ooit was/is en in de zogenaamde “Site of witness and memory” (ooit een politieke gevangenis met diverse “verhoorkamers”) wordt pas duidelijk hoe het leven daar ooit echt geweest was. In hun jacht op vermeende fascistische elementen ging het Stalinistische regime echt heel ver. Enkel het vermoeden dat jij iets naar “rechts” keek was voor het regime voldoende om jou en jouw familie zo ver mogelijk naar het binnenland te laten verhuizen. Maar daar bleef het dus niet bij, de vele martelmethoden die daar werden uitgelegd deden mij de rillingen over mijn rug lopen. En veel staat daar nog zoals het ooit in gebruik was. Een hele bibliotheek voor met extreem linkse Hoxha-propaganda en de typmachines en bandrecoders die bij de diverse verhoren werden gebruikt om “bekentenissen” vast te leggen stonden nog opgesteld.
Afbeelding
Sindsdien heb ik een argument om TE extreem linkse personen van repliek te dienen als die iedereen zonder geldige reden van facisme en racisme betichten, die noem ik nu een Sigurimi. Terug naar de leuke dingen des levens. Van te voren had ik al een leuk restaurant uitgezocht in Shkodër. Volgens Tripadvisor en Google Maps het beste restaurant van die stad en van de positieve recensies was geen woord gelogen. We moesten er wel even naar zoeken, het was vlak na de “Vendi i Deshmise dhe Kujteses” een soort van achterbuurt in duiken en dan richting het voetgangersgebied. Niet letten op het terras (dat was er namelijk niet) maar de plek die op de kaart aangegeven stond week geen millimeter af van de werkelijke locatie. Daarna was het tijd om kinderkleding te sjoppen, de favoriete bezigheid van mijn vrouw tijdens vakanties in het buitenland, lopen ze er thuis ook weer exclusief (maar wel betaalbaar) bij. Met een paar volle tassen liepen we weer buiten, om na een drankje de auto op te zoeken. Rest van de dag was het weer lekker zwemmen in het meer. Maar ook: spullen inpakken omdat het onze laatste nacht in Shkodër (eigenlijk Grilë) zou zijn.

20-07-2018: Met een drukke dag voor de boeg wederom op tijd ontbeten. Gelukkig was het meeste al in de auto geladen (later kwamen we er achter dat onze jongste dochter de strandtent was vergeten) zodat we snel op weg konden. Kindjes (en ik) wilden nog wel een keer naar Tiranë en dat lag ook mooi op de route van Shkodër naar Vlorë. Tiranë is echt een grote stad wat eigenlijk snakt naar een goed openbaar vervoersnet. Eer we de auto geparkeerd hadden waren we een file (die buiten de stadsgrens begon) verder, waarbij wederom het “ikke-ikke” principe geldt. En op een gegeven moment doe je daar gewoon aan mee. Niemand vindt voorkruipers leuk, maar niemand wil een deuk en zo kwamen we ongeschonden bij de parkeer ”garage”. Meer een binnenplaats met daarboven een schaduwdoek maar het was het beste wat ik op voorhand in die stad kon vinden, auto stond in ieder geval veilig en in de schaduw, plus…. Alles wat we wilden bezoeken binnen loopafstand. Eerst gegeten bij een (wederom) goed aangeschreven restaurant wat voor de verandering eens GEEN WiFi aanbood. Daarna gaan wandelen. Als eerste de beruchte Pyramide. 2 jaar eerder probeerde ik die al op te klimmen maar de schuine wanden waren toen net voorzien van een gladde, grijze verflaag en ik had schoenen aan met te gladde zolen. Nu had ik wel goede zolen en in die 2 jaar was het oppervlak van die schuine wanden ook nog eens ruwer geworden. Eenmaal boven foto’s maken en toen ik weer beneden was realiseerde ik me dat ik ook de telefoon van mijn vrouw mee naar boven had genomen. Die had mijn “overwinning” op de pyramide dus niet vast kunnen leggen.
Afbeelding Afbeelding
Vervolgens Bunk’Art 2. Een museum wat (wederom) herinnert aan de Hoxha tijd, gevestigd in wat ooit een ondergronds complex van dat regime was. Het meeste wat we daar zagen was een herhaling van de “Vendi i Deshmise dhe Kujteses” in Shkodër maar het leek het allemaal net niet. Wel heel groot en je kan er uren rondbrengen, maar de informatie omtrent het Stalinistische regime kwam in Shkodër veel harder aan. Wat ik daar wel ontdekte is dat in de Hoxha tijd er ook een vorm van toerisme was, maar eer je als toerist eenmaal dat land binnen mocht was je (als je pech had) geknipt en geschoren en een maatpak rijker… zou Paul Rosemüller dat in 1976 ook allemaal meegemaakt hebben? Verder nog een TV programma uit de jaren ’80 gezien, in kleur. Het leek bijna een normaal liedjesprogramma zoals Op Volle Toeren, maar het was allemaal propaganda. De naam verraadt het eigenlijk al, als er een “2” is moet er ook een “1” zijn… die hadden we 2 jaar geleden al bezocht. Ondanks dat het toen een beetje met hangen en wurgen ging (licht viel wel eens uit) heeft dat een positievere indruk gemaakt.
Afbeelding
Op weg naar de Et’Hem bej moskee. 2 jaar geleden waren we daar te vroeg of te laat om die te bezoeken. Nu waren ze bezig met restaureren, konden we weer niet binnen. Langs het Skanderbergplein. 2 jaar geleden een enorme uitgerekte ovalen rotonde met in het midden een grasveld met een standbeeld van die Albanese held, nu meer een echt plein waardoor je makkelijker bij Skendertje komt.
Afbeelding
Op weg naar de auto nog een snel drankje gedaan en daarna het drukke Tiranë verkeer weer in om richting Vlorë te rijden. Voor de verandering viel de aankomst daar wel reuze mee qua tijd, maar de voorbereiding thuis hielp daar enorm aam mee. Het laatste stuk vanaf de stad tot aan het hotel had ik gedetailleerd uitgeprint, het was letten op de restaurants en de barretjes die op de kaart stonden aangegeven hoe ver (of hoe dicht) we inmiddels bij het hotel waren. Hotel hadden we daardoor snel gevonden, enkel een bord met de naam plus een diepe afrit naar beneden waren vanaf de straat zichtbaar. Eer ik de auto op een mooie plek had geparkeerd duurde wat langer. Nog even zweten in de lift met zeezicht (zon vol op, 10°C warmer dan buiten) op weg naar de kamers (met koffers) en we waren gesetteld. 's Avonds na het eten nog een duik in de zee genomen, althans de kinderen. Die duikplank op de rots ziet er wel heel erg leuk uit…
Afbeelding Afbeelding Afbeelding
"The closest to reality car that money can buy"
Gebruikersavatar
HondArd
.
.
Berichten: 5198
Lid geworden op: 09 feb 2010, 20:04
Locatie: RundumHausen

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door HondArd »

Deel 3, Vlorë (Hotel Nimfa)
Afbeelding Afbeelding

21-07-2018: We begonnen die dag zonder haast maar dat kwam vanzelf toen we bij de receptie gingen informeren over boottochten naar Sazan. Die zou vandaag om 9:45 vertrekken, morgen niet in verband met verwacht slecht weer… het was inmiddels 9:30 en daar het hotel een eind ONDER Vlorë lag zouden we dus binnen een kwartier in de haven moeten staan. Op de gok waagden we het er op en ondanks het enorm drukke verkeer (plus een omleiding daar een deel van de weg nu eenrichting is de stad uit) bleek na het parkeren (normaal betaald, maar daar we zeiden met Avventura mee te willen mochten we gratis) de boot nog niet vertrokken te zijn. Sterker nog, de kapitein kwamen we al snel tegen en nam de tijd om alles nog te regelen ("bureaucratia") zodat we meekonden. Maar we hadden dus niets bij, geen eten en geen drinken, plus geen zwemkleding. Snel nog een grote sigaar uit de auto gegrist, fototas niet vergeten en toen was het varen. Duurde lang eer we daar waren maar de eigenaren van die boot (kapitein met zijn vrouw en (oudste) zoon) regelden alles. De man liet mijn kindjes 1 voor 1 een stukje varen, de vrouw hield de boel verder in de gaten (af en toe het dek dweilen, werd soms goed nat) en bij de zoon kon je de drankjes bestellen, tegen Albanees lage prijzen.
Afbeelding Afbeelding Afbeelding
Sazan zelf was echt heel indrukwekkend. Wel een vermoeiende, warme wandeling berg op maar de vervallen gebouwen, ooit was heel Sazan een militair complex waar hele gezinnen woonden, maakten enorme indruk. Appartementen, een school, bioscoop, supermarkt en zelfs een hotel (voor bezoekende officieren) was aanwezig. Nu niet meer in gebruik, maar wel gewoon toegankelijk, sinds kort pas weer want vlak na de opening voor publiek was het eiland in gebruik genomen door drugssmokkelaars en daar moesten ze eerst weer vanaf. In het “hotel” lagen nog de lege flessen wijn en andere (sterke) drank die de officieren ooit leeg hadden gemaakt, inclusief de metalen kratten waar ze ooit in zaten. En verder waren op veel plekken nog restanten van de oude inrichting aanwezig.
Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding
Weer terug bij de boot op weg naar Karaburun, een schiereiland voor de kust van Vlorë. Altijd al een natuurgebied geweest, maar dat weerhield de Stalinistische machthebbers er destijds niet van om de hele kust vol te bouwen met paddenstoelvormige bunkers, de "fascistische" vijand was immers aan de andere kant van de Adriatische zee te vinden. Hoe hebben ze die bunkers ooit tegen die steile rotswand kunnen zetten. De boot stopte in een mooie grot, andere toeristen boten waren te groot en moesten buiten blijven in het ruwere water. In de grot was het water enorm rustig en had er een verfrissende duik in genomen en lekker rondgezwommen. Mijn dochters probeerden het ook maar die stapten al snel uit wegens te koud water.
Afbeelding
Volgende stop was het strand van Karaburun, waar vooral de enorme herrie van de DJ set is bijgebleven. Gelukkig hadden ze ook een restaurant, zodat we al doof wordende onze magen konden vullen. Een koffie en een raki verder realiseerde ik me dat de muziek ineens was opgehouden. Nadat de kapitein een andere boot had geholpen met wegkomen gingen wij op weg naar Vlorë.
Afbeelding
Eenmaal weer in Vlorë was het tijd voor het diner, net als 2 jaar geleden weer bij de Kolona(t). Een soort Albanese tegenhanger van de McDonalds, die laatste kom je in Albanië nergens tegen. Kwalitatief niet beter maar zeker niet slechter en je doet meteen wat de locals ook doen. Wel met handen en voeten je eten bestellen, Engels zijn ze niet echt machtig.
Afbeelding
Maar ondanks dat Albanië veelal nog lekker een cultuur op zichzelf is, begint de toename van het toerisme aldaar zichtbaar te worden. Tot dan toe al meer Nederlanders gezien (en dan heb ik het resort in Shkodër niet meegerekend) dan twee jaar daarvoor. Plus de internationale merken proberen vaste voet aan de grond te krijgen. Het Kosovaarse gezin (kwamen uit Prizren, toevallig een stad die we 2 jaar eerder hadden bezocht) waar we die dag mee waren opgetrokken wees mij op een promotieteam van Amstel wat in het centrum was neergestreken. Ook al zou ik daar een gratis pint kunnen pakken, 10x liever betaal ik gewoon voor een koude Korça, steun ik de Albanese economie veel meer mee. Na de Kolona(t) nog even het winkelcentrum ingedoken, we kwamen bij exact hetzelfde souvenirwinkeltje uit waar we 2 jaar eerder ook waren. En toen was het tijd om het hotel weer op te zoeken. Ondanks de tijd van de dag (ver in de avond) was het nog akelig druk op de weg. En wie kwamen we nog tegen op weg naar de auto? De (mede)eigenaresse van de boot. Die was, ondanks het late tijdstip, volop aan het flyeren om (over een dag of 2) de boot weer vol te krijgen.

22-07-2018: Tijdens de boottocht een goed gesprek gehad met twee meisjes die werkzaam waren in het toerisme, via het zogenaamde "Smile Albania" project. Ging onder andere over politiek en ook in Albanië worden de beslissingen niet altijd door de burgers begrepen en bestaat er het idee dat die toch niet doen wat de burgers willen. Her en der zijn er al tolwegen in Albanië (2 jaar daarvoor nog niet maar dat zou volgens gaan veranderen) maar de burgers die er aan wonen hebben geen andere keus dan van die tolwegen gebruik te maken. Daarnaast zijn ze bezig met een hogensnelheidslijn tussen Durrës en Tiranë. Het zijn dan wel de grootste steden van het land, met Durrës als belangrijkste havenstad en Tiranë met het enige echte vliegveld, maar ze liggen op nog geen 40km van elkaar. Waarom niet eerst het spoorwegennet opknappen zodat het hele land weer met normale treinen bereikbaar is? Zijn Vlorë, Elbasan, Shkodër, Fier, Kamëz en Korçë bijvoorbeeld niet belangrijk genoeg? Wat prioriteiten betreft is Albanië net Nederland, dat wat er in de rest van Nederland gebeurt is niet belangrijk, het zijn de “belangen” van de “echt grote steden” die zwaarder wegen. Verder kwam het prijspeil aan bod. Albanië is een goedkoop vakantieland (niet goedkoop om er te komen, maar dat terzijde) maar ik heb het vermoeden dat het land ooit een keer duurder gaat worden. Die meisjes vonden van niet want de gemiddelde Albanees is niet zo kapitaalkrachtig maar door de lager prijzen is het in de regel goed te doen voor ze. Maar zo gaat het in de regel met alle landen, eenmaal verder ontwikkeld gaan niet alleen de salarissen omhoog maar ook prijzen van producten en diensten. Spanje was bijvoorbeeld ooit ook spotgoedkoop, Griekenland en Slovenië (toen het nog bij Joegoslavië hoorde) idem dito…. Ze leken het niet helemaal te begrijpen. Vergeleken met 2 jaar geleden lijken de prijzen daar niet (veel) hoger te zijn geworden. Voor een halve liter Korça betaal je op een terrasje meestal rond de 150 Lek, hetzelfde als toen. Maar nu komt het… 2 jaar geleden kon je voor een Euro nog 135 lek krijgen, nu 125. En als je de wisselkoers bekijkt van die munt door de jaren heen is dat een lijn zonder al te veel uitschieters. Hetzelfde biertje is omgerekend in 2 jaar tijd van €1,11 naar €1,20 gegaan. Ook kwam de stad Vlorë zelf ter sprake. In vrij korte tijd is deze stad behoorlijk uit zijn voegen gegroeid maar vooruit kijken zat er niet in. Daar waar het kon werd er gebouwd met als gevolg dat het (regen)water wat de stad door komt niet veel kanten op kan. Er overstroomt dus wel eens wat daar, duidelijk geen rekening gehouden met het feit dat er voor een te veel aan water ergens plaats gereserveerd moet worden. Dan de echte toeristische kant van Albanië (wat ook een beetje met het huidige spoorwegennet te maken heeft). Ik drukte ze op het hart dat het hele land goed bereikbaar moet zijn, dat ook de toeristen verder het land in moeten om het te ontdekken want dat maakte Albanië pas echt interessant. Maar dat werd al ondervangen met “Smile Albania”, verspreid over het land waren er diverse van die stalletjes te vinden wat allerhande voordelen op kon leveren. Mocht je ze allemaal af willen vinken moest je toch naar Korçë. Die meisjes waren echter van de Vlorë kant van dat project en naast dat we een folder in onze handen gedrukt kregen die we 2 jaar geleden ook al hadden gezien, moesten ze uiteraard ook die stad aanprijzen. Boven Vlorë lag volgens hen een interessante Lagune en dat leek ons wel een mooie bestemming die dag. Eerst maar eens lekker ontbijten, ging anders dan wat ik van andere hotels gewend was. Geen buffetvorm, maar wat je wilde werd aan tafel gebracht en nog vers ook. Van de ene kant voorkomt dat voedselverspilling, tot tegen sluiting van een normaal ontbijtbuffet wordt er vaak nog volop aangevuld. Maar de hele ontbijtzaal inclusief het terras stonden vol met tafels en stoelen en die zaten op de piek van de ontbijtcyclus allemaal vol, er was gewoon geen plaats voor een buffet. Maar daar de kindjes en vrouwlief in de regel niet zo veel honger hebben in de ochtend hoefde ik nooit met hongerige maag van tafel te gaan.
Afbeelding
Daarna was het op weg naar Lagune e Nartës. Langs de weg er naar toe was er volop industriële activiteit, maar ook veel verlaten (en soms ook antikraak achtig in gebruik) industiële complexen. De weg zelf was niet echt industrie bestending. Veel kuilen, scheuren en keien. Iets te veel misschien, verderop stond namelijk een Mercedes met een zwarte streep erachter, flinke zwarte vlek eronder en de motorkap open. Die had zijn carter lek gereden dus voor mij het teken om NOG rustiger aan te doen. Maar de lagune was de moeite van het ritje waard, bleek nog een orthodox kloostertje bij te liggen ook, de Manastri i Shën. Alleen wel jammer van het zwerfafval bij de parkeerplaats, op de weg naar die Lagune trouwens ook volop. Wel veel werk in uitvoering, de oude loopbrug naar het klooster was inmiddels vervangen door een nieuwe (die meteen een omweg maakte).
Afbeelding Afbeelding Afbeelding
Op de terugweg had ik al snel de zwarte oliestreep in de smiezen, toch maar eens volgen waar die vandaan kwam.. uit een zijstraatje met inderdaad op een flinke, vooral scherpe, bult de grootste zwarte vlek van allemaal. Daar reed die Mercedes dus lek. Maar de dag was nog lang, dus nog even langs het station van Vlorë gereden. De weg er naar toe (die Navi wel leuk leek) was nogal een uitdagende. Echt achteraf met hoofdzakelijk keien en (wederom) overal zwerfafval. Maar we kwamen in de buurt toen we een spoorlijn over moesten, voor de vorm letten op aankomende treinen. Toen het station zelf. In tegenstelling tot dat van Shkodër was het gebouw zelf niet toegankelijk. Wel weer antikraak verhuurd en de mannen die het bewoonden zaten lekker raki te drinken, wat vanuit het barretje geserveerd werd. Ze vonden het wel interessant wat mij zo aantrok aan dit station, maar het gesprek wat volgde was meer met handen en voeten. Perron kon ik wel op.
Afbeelding
Toen was het weer terug naar het hotel. Mijn gebruikelijke parkeerplaats was bezet en de enige plaats waar ik kon staan was aan de rechterkant van het schuine pad naar beneden, tussen twee auto’s. Achteruit inparkeren en dan ook nog helling op, de handrem en koppeling hadden het (gelet op de geur die naderhand van de auto af kwam) zwaar te verduren. Rest van de dag zouden we aan het strand doorbrengen en zelfs de duikplank een paar keer af geweest. Voor de rest niet echt veel in het water vertoefd, dat was te wild om enigszins in te zwemmen. Die avond terug naar Vlorë voor het diner bij (volgens de recensie-sites) het beste restaurant van die stad. En daar hebben we inderdaad heel goed gegeten. Parkeergarage waar we een uurtje of 3 stonden was nog een probleempje. Erg nieuw maar wel erg krap en enorm steil naar beneden (en later weer steil omhoog wat niet in 1 keer te doen was), was die dag voor de tweede keer blij om een auto onder mijn kont te hebben die aan de buitenkant aan de krappe kant was. Dat zou later (en eerder ook al) nog veel vaker een zegen blijken te zijn. Gelukkig was bij terugkomst bij het hotel “mijn” plekje weer vrij, het eerste echte vak onderaan bij de parkeerplaats. Maakte het wel wat makkelijker met inladen want de volgende dag zouden we naar Sarandë rijden.
Afbeelding
"The closest to reality car that money can buy"
Gebruikersavatar
WizardOfOss
.
.
Berichten: 11719
Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
Locatie: Drie keer raden...
Contacteer:

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door WizardOfOss »

Ik heb zowaar ook nog even naar een (groeps)reis naar Albanië zitten kijken, maar het is uiteindelijk toch iets anders geworden. En nee, geen Japan :clown:

Nee, Wit-Rusland it is. Voor het eerst sinds Moldavië/Transnistrië begin 2014 een reis waar Japan geen onderdeel van uitmaakt. Ik had nog wel wat andere ideeën voor het verre oosten, maar eens iets heel anders is uiteraard ook eens leuk.

En om die trend voort te zetten zit er nóg een korte vakantie dit jaar in de pijplijn: begin december ben ik van plan eveneens voor het eerst naar Italië te gaan. Dat idee begon met een lang weekendje voor de Bologna Motor Show, maar ook dat zal ik oprekken tot een volle week. Die ik dan waarschijnlijk zal verdelen over twee standplaatsen, waarbij ik dan vooral twijfel over een begin in Rome danwel in Florence. Of misschien toch wel beiden, al is dat wellicht wat teveel van het goede.. En een dagtripje naar Modena mag natuurlijk ook niet ontbreken. Iemand nog tips voor wat ik écht niet zo mogen missen?

Maar niet gevreesd: in februari wou ik toch weer eens een winterreis naar Japan doen...
He who shall be last, shall be sideways and smiling!

Filmpjes van mijn reizen!
Gebruikersavatar
HondArd
.
.
Berichten: 5198
Lid geworden op: 09 feb 2010, 20:04
Locatie: RundumHausen

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door HondArd »

Italië klinkt goed, al ligt Roma wel vrij ver uit de buurt van de andere plaatsen die je noemde. Ik zou me dan eerder concentreren op Bologna en Firenze en dat mogelijk oprekken naar iets meer van Toscane, dat is van zichzelf al vrij groot maar vooral fotogeniek. Roma is eerder interessant voor een echte stedentrip, daar heb je denk ik al snel een vole dag of 4 voor nodig om daar alles goed te keunnen bezoeken. 13 jaar geleden ben ik in de buurt van Pisa, Firenze en San Marino geweest en we hadden die overnachtingsplaatsen wel nodig om alles te bezoeken wat we in die buurt wilden zien. Lucca (veel torens) en Siena (Palio) waren erg interessant, van de kleinere plaatsen vond ik Volterra (knus, niet druk) heel mooi. Meest bizarre plaats is Radicofani typisch toscaanse bouwstijl maar dan uit donker lavagesteente opgetrokken. In de buurt daarvan ligt Abbadia San Salvatore, buiten was het toen heet, in de kerk koel en in de crypte daarvan ijskoud.
"The closest to reality car that money can buy"
Gebruikersavatar
WizardOfOss
.
.
Berichten: 11719
Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
Locatie: Drie keer raden...
Contacteer:

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door WizardOfOss »

Rome trekt me ergens meer omdat dat voor m'n gevoel meer variatie qua historie biedt, van de Romeinse tijd tot nu. Het beeld wat ik bij Florence heb is toch meer een soort Bologna in het kwadraat (of nog een paar machten hoger): ook vooral renaissance en later, alleen dan (veel) meer en (veel) toeristischer. Rome ligt uiteraard wel aanzienlijk verder van Bologna, maar met de (snelle) trein is dat nog prima te doen. Maar Florence is inderdaad een logischer combinatie, en ik heb ook al gezien dat er in de omgeving nog zoveel meer te zien is. En eerlijk gezegd heb ik al lang het idee dat de enige fout die ik kan maken is dat ik teveel bestemmingen in een te korte tijd prop. En een extra aanbeveling voor Florence:


(die gozer was vorig jaar al de reden dat ik toen Singapore moest en zou bezoeken, en een paar weken geleden zat ik halverwege een video van hem al te zoeken naar een vlucht naar Philadelphia....)

Maar goed, eerst ook maar eens kijken hoe het met de vluchten zit. Voorlopig nog alle tijd, eerst dus nog Wit-Rusland. Dat is echter een georganiseerde reis, uiteraard heb ik al wel een beetje gekeken wat daar naast het aangeboden programma allemaal te doen is, maar verder hoef ik daar niks voor te regelen.
He who shall be last, shall be sideways and smiling!

Filmpjes van mijn reizen!
Gebruikersavatar
WizardOfOss
.
.
Berichten: 11719
Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
Locatie: Drie keer raden...
Contacteer:

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door WizardOfOss »

We zijn een maand verder, en nog een weekje voor ik naar Wit-Rusland vertrek. Leek me toch wel een goed moment de Italië-plannen eens concreet te maken. Kijk ik net nog eens op de website van de Bologna Motor Show, is daar nu ineens elke vorm van informatie verdwenen. Alleen een melding in het Italiaans dat er iets nieuws aan zit te komen....stay tuned! Euh, vaag. Gaat het nu door of niet? Verder op de site dooie links naar FB, Twitter en Instagram. Wel een werkende link naar Youtube, alwaar alleen verwezen wordt naar een ander evenement in Modena in mei 2019. Dan maar even op de site van het beurscomplex kijken: daar is de beurs nu uit de agenda verdwenen. Ik kom met een beetje Googlen echter geen aanwijzingen tegen dat de hele boel afgeblazen is, maar dit alles doet toch anders vermoeden.

EDIT: inmiddels toch bevestiging gevonden (alleen in het Italiaans) dat de beurs in Bologna niet doorgaat maar vervangen wordt door het Motor Show Festival in Modena, en dus pas in mei.

Ik twijfel nu toch een beetje of ik begin december desondanks naar Italië zal gaan (al gaat er dan nu sowieso een streep door Bologna), of dat ik mijn plannen dan aanpas aan dat nieuwe evenement, en er dan wellicht ook een net wat langere reis van kan maken.
He who shall be last, shall be sideways and smiling!

Filmpjes van mijn reizen!
Gebruikersavatar
HondArd
.
.
Berichten: 5198
Lid geworden op: 09 feb 2010, 20:04
Locatie: RundumHausen

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door HondArd »

Veel plezier in Belarus!
"The closest to reality car that money can buy"
Gebruikersavatar
WizardOfOss
.
.
Berichten: 11719
Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
Locatie: Drie keer raden...
Contacteer:

Re: Algemeen vakantie-draadje

Bericht door WizardOfOss »

Zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hebben was ik alweer een paar dagen terug uit Wit-Rusland. Een korte reis (9 dagen), maar wel zeker een geslaagde.

Alle begin was echter lastig. De vlucht vertrok vorige week zaterdag om 7.00u 's ochtends van Schiphol, een tamelijk onmogelijk tijdstip. Maar dat dacht ik praktosch op te lossen met dezelfde truc als bij eerdere trips naar Genëve met eveneens zo'n vroege vlucht: gewoon 's avonds laat naar Schiphol gaan, alvast inchecken en aan de andere kant van de security een rustig plekje zoeken om nog een paar uur te slapen. Maar helaas: reeds ruim voor middernacht bleek het al onmogelijk nog in te checken en m'n bagage te droppen. En dan zit je dus met al je zooi in de vertrekhal, waar sowieso nauwelijks fatsoenlijke zitjes zijn. Uiteindelijk maar bij een gesloten koffiestandje gaan zitten, niet heel comfortabel maar met m'n rugzak als kussen heb ik toch nog een klein beetje nachtrust weten te pakken. En dan om half vijf 's ochtends als eerste alsnog inchecken....

Na een gehaaste overstap in Wenen belandde ik dan uiteindelijk in Minsk, alwaar ik ook m'n 8 Belgische reisgenoten en lokale gids Lucy ontmoette. Even geld halen en snel een lokaal simkaartje regelen, en op naar het hotel. Alwaar al snel duidelijk werd dat Lucy echt een gids was, geen reisbegeleidster. Alle logistieke zaken werden geregeld, in de bus praatte ze honderduit over het land, maar eenmaal bij het hotel zat haar taak erop en mochten we het die dag verder zelf uitzoeken. Wat op zich geen probleem was, want Minsk is een vrij makkelijke stad. Op het eerste gezicht doet het me wel wat aan Pyongyang denken, ook een na de oorlog geheel gereconstrueerde, ruim opgezette stad met brede boulevards, imposante (veelal Stalinistische) architectuur en enorm veel parken, pleinen, standbeelden en monumenten. Maar daarmee houdt de vergelijkingen wel op, want Minsk voelt dan toch aanzienlijk moderner en vooral levendiger aan. En verrassend schoon ook, Minsk kan zo de strijd aan met Japan of Singapore.

Na anderhalve dag Minsk een lange dag de bus in. Onderweg eerst nog een stop bij Khatyn, de indrukwekkende herdenkplaats voor de vele honderden dorpen die in de oorlog totaal vernietigd en tot de laatste inwoner uitgemoord zijn. Daarna door naar Vitebsk, de geboorteplaats van kunstenaar Marc Chagall. Uiteraard bezoeken we daar z'n geboortehuis en een museum met zijn werken. O ja, en sneeuw. De dag erop na een korte stadstour wederom vooral weer de bus van binnen gezien. Eerst naar Polotsk voor een kathedraal met een oorsprong in de 11e eeuw en vervolgens een mooi klooster. En daarna rijden, heel lang rijden. Onderweg nog een maaltijd bij een homestay, maar laat in de avond komen we in Grodno aan. Wat de volgende dag (en met inmiddels stralend weer met bijna zomerse temperaturen) een verrassend leuke historische stad blijkt. Het is een van de weinige steden die in de oorlog niet geheel platgebombardeerd is, en ook de Sovjet-periode heeft maar beperkte sporen achtergelaten.

Vervolgens naar Brest, dicht bij de Poolse grens en daardoor waarschijnlijk ook de meest Westerse stad van het land. Van daar uit naar Belovezhskaya Pushcha, een groot oerbos wat doorloopt tot in Polen, en waar onder meer nog bizons leven. Die hebben we in het wild echter niet gezien, maar voor de zekerheid hebben ze ook nog een paar dieren in gevangenschap. Terug in Brest naar het grote fort, waar in de oorlog de Wit-Russen lange tijd verzet wisten te bieden aan de Duitsers. Vervolgens het Museum of Confiscated Goods, met allemaal kunstwerken met voornaamste overeenkomst dat mensen geprobeerd hebben die illegaal de grens over te smokkelen. En tot slot een groot sporwegmuseum.

Dan via het indrukwekkende kasteel van Mir en het paleis van Nesvizh weer terug naar Minsk. Op de voorlaatste dag naar Dudutki, een openluchtmuseum rond allerlei oude ambachten. En dan 's middags op eigen houtje met een paar reisgenoten toch wel een van de hoogtepunten van de reis: de Stalin Line, een museum rond de vroegere verdedigingslinie, nu helemaal volgezet met oorlogstuig uit de Sovjet-periode. En dan op de laatste dag alvorens naar het vliegveld te gaan nog snel even het "The Belarusian State Museum of the History of the Great Patriotic War" meepikken. En dan toch weer terug naar huis, helaas...

Hoewel er op de uitvoering van de reis wel een paar dingetjes aan te merken vielen overheerst toch een zeer positief gevoel. Wit-Rusland is een fascinerend land met twee gezichten gebleken. Het ene moment waan je je haast terug in de Sovjet-Unie waarbij vooral Lenin nog nadrukkelijk wordt vereerd, maar het moderne westerse leven is nooit ver weg. En ondanks de verwoestingen van de oorlog en de Sovjet-periode is er nog volop historie te zien. En ook het eten heeft me positief verrast: wellicht niet zo gevarieerd maar wel zeer smakelijk. Ik heb nog niet op de weegschaal gestaan maar ik zal zeker niet zijn afgevallen....

En uiteraard kan je niet over Wit-Rusland spreken zonder ook even de politieke situatie aan te halen. Het land wordt wel de laatste dictatuur van Europa genoemd, en gezien het feit dat president Lukashenko al sinds de onafhankelijkheid in 1994 aan de macht is en bij verkiezingen steevast de oppositie met harde hand de mond snoert valt dat moeilijk te ontkennen. Condoleezza Rice noemde het land in 2005 echter ook een van de "6 outposts of tyranny", maar dat gevoel heb ik in de verste verte niet gehad. Onze gids sprake openlijk over problemen in het land, mensen zijn open en vriendelijk en oprecht trots op hun land, als toerist kan je je sowieso gewoon vrij bewegen en tegenwoordig is een visum ook niet meer nodig (en van censuur heb ik ook totaal niks gemerkt). Ik heb geen reden om te twijfelen aan de ernstige humanitaire misstanden waar Lukashenko van beschuldigd wordt, maar in z'n totaliteit doet het me toch meer denken aan een situatie als in China waar de rechten van het individu geregeld moeten wijken voor "the greater good", zonder dat de gewone burger daar direct last van heeft. En als ik het land dan vergelijk met het democratische maar door-en-door corrupte Moldavië waar ik in 2014 ben geweest kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dart Wit-Rusland er als geheel aanzienlijk beter voor staat. Cijfers onderbouwen dit ook, het BBP per inwoner van Wit-Rusland ligt meer dan dubbel zo hoog als dat van Moldavië of bijvoorbeeld ook Oekraïne. Je ziet uiteraard zeker wel dat de levensstandaard veel lager is dan bij ons, maar anders dan in Moldavië heb ik nergens het gevoel van echte armoede gehad. Wat maar weer aangeeft dat het allemaal toch niet zo simpel is.

Ik moet nog een keer met de foto's in de weer, maar alvast een paar filmpjes:










Moldavië had een paar jaar geleden al wel m'n interesse in de voormalige Sovjet-staten gewekt, en deze reis heeft dat alleen maar verder aangewakkerd. Ik zit er nu toch stiekem aan te denken in m'n anderhalve week kerstvakantie een paar dagen naar Kiev te gaan...
He who shall be last, shall be sideways and smiling!

Filmpjes van mijn reizen!
Plaats reactie