Deel 3, Vlorë (Hotel Nimfa)
21-07-2018: We begonnen die dag zonder haast maar dat kwam vanzelf toen we bij de receptie gingen informeren over boottochten naar Sazan. Die zou vandaag om 9:45 vertrekken, morgen niet in verband met verwacht slecht weer… het was inmiddels 9:30 en daar het hotel een eind ONDER Vlorë lag zouden we dus binnen een kwartier in de haven moeten staan. Op de gok waagden we het er op en ondanks het enorm drukke verkeer (plus een omleiding daar een deel van de weg nu eenrichting is de stad uit) bleek na het parkeren (normaal betaald, maar daar we zeiden met Avventura mee te willen mochten we gratis) de boot nog niet vertrokken te zijn. Sterker nog, de kapitein kwamen we al snel tegen en nam de tijd om alles nog te regelen ("bureaucratia") zodat we meekonden. Maar we hadden dus niets bij, geen eten en geen drinken, plus geen zwemkleding. Snel nog een grote sigaar uit de auto gegrist, fototas niet vergeten en toen was het varen. Duurde lang eer we daar waren maar de eigenaren van die boot (kapitein met zijn vrouw en (oudste) zoon) regelden alles. De man liet mijn kindjes 1 voor 1 een stukje varen, de vrouw hield de boel verder in de gaten (af en toe het dek dweilen, werd soms goed nat) en bij de zoon kon je de drankjes bestellen, tegen Albanees lage prijzen.
Sazan zelf was echt heel indrukwekkend. Wel een vermoeiende, warme wandeling berg op maar de vervallen gebouwen, ooit was heel Sazan een militair complex waar hele gezinnen woonden, maakten enorme indruk. Appartementen, een school, bioscoop, supermarkt en zelfs een hotel (voor bezoekende officieren) was aanwezig. Nu niet meer in gebruik, maar wel gewoon toegankelijk, sinds kort pas weer want vlak na de opening voor publiek was het eiland in gebruik genomen door drugssmokkelaars en daar moesten ze eerst weer vanaf. In het “hotel” lagen nog de lege flessen wijn en andere (sterke) drank die de officieren ooit leeg hadden gemaakt, inclusief de metalen kratten waar ze ooit in zaten. En verder waren op veel plekken nog restanten van de oude inrichting aanwezig.
Weer terug bij de boot op weg naar Karaburun, een schiereiland voor de kust van Vlorë. Altijd al een natuurgebied geweest, maar dat weerhield de Stalinistische machthebbers er destijds niet van om de hele kust vol te bouwen met paddenstoelvormige bunkers, de "fascistische" vijand was immers aan de andere kant van de Adriatische zee te vinden. Hoe hebben ze die bunkers ooit tegen die steile rotswand kunnen zetten. De boot stopte in een mooie grot, andere toeristen boten waren te groot en moesten buiten blijven in het ruwere water. In de grot was het water enorm rustig en had er een verfrissende duik in genomen en lekker rondgezwommen. Mijn dochters probeerden het ook maar die stapten al snel uit wegens te koud water.
Volgende stop was het strand van Karaburun, waar vooral de enorme herrie van de DJ set is bijgebleven. Gelukkig hadden ze ook een restaurant, zodat we al doof wordende onze magen konden vullen. Een koffie en een raki verder realiseerde ik me dat de muziek ineens was opgehouden. Nadat de kapitein een andere boot had geholpen met wegkomen gingen wij op weg naar Vlorë.
Eenmaal weer in Vlorë was het tijd voor het diner, net als 2 jaar geleden weer bij de Kolona(t). Een soort Albanese tegenhanger van de McDonalds, die laatste kom je in Albanië nergens tegen. Kwalitatief niet beter maar zeker niet slechter en je doet meteen wat de locals ook doen. Wel met handen en voeten je eten bestellen, Engels zijn ze niet echt machtig.
Maar ondanks dat Albanië veelal nog lekker een cultuur op zichzelf is, begint de toename van het toerisme aldaar zichtbaar te worden. Tot dan toe al meer Nederlanders gezien (en dan heb ik het resort in Shkodër niet meegerekend) dan twee jaar daarvoor. Plus de internationale merken proberen vaste voet aan de grond te krijgen. Het Kosovaarse gezin (kwamen uit Prizren, toevallig een stad die we 2 jaar eerder hadden bezocht) waar we die dag mee waren opgetrokken wees mij op een promotieteam van Amstel wat in het centrum was neergestreken. Ook al zou ik daar een gratis pint kunnen pakken, 10x liever betaal ik gewoon voor een koude Korça, steun ik de Albanese economie veel meer mee. Na de Kolona(t) nog even het winkelcentrum ingedoken, we kwamen bij exact hetzelfde souvenirwinkeltje uit waar we 2 jaar eerder ook waren. En toen was het tijd om het hotel weer op te zoeken. Ondanks de tijd van de dag (ver in de avond) was het nog akelig druk op de weg. En wie kwamen we nog tegen op weg naar de auto? De (mede)eigenaresse van de boot. Die was, ondanks het late tijdstip, volop aan het flyeren om (over een dag of 2) de boot weer vol te krijgen.
22-07-2018: Tijdens de boottocht een goed gesprek gehad met twee meisjes die werkzaam waren in het toerisme, via het zogenaamde "Smile Albania" project. Ging onder andere over politiek en ook in Albanië worden de beslissingen niet altijd door de burgers begrepen en bestaat er het idee dat die toch niet doen wat de burgers willen. Her en der zijn er al tolwegen in Albanië (2 jaar daarvoor nog niet maar dat zou volgens gaan veranderen) maar de burgers die er aan wonen hebben geen andere keus dan van die tolwegen gebruik te maken. Daarnaast zijn ze bezig met een hogensnelheidslijn tussen Durrës en Tiranë. Het zijn dan wel de grootste steden van het land, met Durrës als belangrijkste havenstad en Tiranë met het enige echte vliegveld, maar ze liggen op nog geen 40km van elkaar. Waarom niet eerst het spoorwegennet opknappen zodat het hele land weer met normale treinen bereikbaar is? Zijn Vlorë, Elbasan, Shkodër, Fier, Kamëz en Korçë bijvoorbeeld niet belangrijk genoeg? Wat prioriteiten betreft is Albanië net Nederland, dat wat er in de rest van Nederland gebeurt is niet belangrijk, het zijn de “belangen” van de “echt grote steden” die zwaarder wegen. Verder kwam het prijspeil aan bod. Albanië is een goedkoop vakantieland (niet goedkoop om er te komen, maar dat terzijde) maar ik heb het vermoeden dat het land ooit een keer duurder gaat worden. Die meisjes vonden van niet want de gemiddelde Albanees is niet zo kapitaalkrachtig maar door de lager prijzen is het in de regel goed te doen voor ze. Maar zo gaat het in de regel met alle landen, eenmaal verder ontwikkeld gaan niet alleen de salarissen omhoog maar ook prijzen van producten en diensten. Spanje was bijvoorbeeld ooit ook spotgoedkoop, Griekenland en Slovenië (toen het nog bij Joegoslavië hoorde) idem dito…. Ze leken het niet helemaal te begrijpen. Vergeleken met 2 jaar geleden lijken de prijzen daar niet (veel) hoger te zijn geworden. Voor een halve liter Korça betaal je op een terrasje meestal rond de 150 Lek, hetzelfde als toen. Maar nu komt het… 2 jaar geleden kon je voor een Euro nog 135 lek krijgen, nu 125. En als je de wisselkoers bekijkt van die munt door de jaren heen is dat een lijn zonder al te veel uitschieters. Hetzelfde biertje is omgerekend in 2 jaar tijd van €1,11 naar €1,20 gegaan. Ook kwam de stad Vlorë zelf ter sprake. In vrij korte tijd is deze stad behoorlijk uit zijn voegen gegroeid maar vooruit kijken zat er niet in. Daar waar het kon werd er gebouwd met als gevolg dat het (regen)water wat de stad door komt niet veel kanten op kan. Er overstroomt dus wel eens wat daar, duidelijk geen rekening gehouden met het feit dat er voor een te veel aan water ergens plaats gereserveerd moet worden. Dan de echte toeristische kant van Albanië (wat ook een beetje met het huidige spoorwegennet te maken heeft). Ik drukte ze op het hart dat het hele land goed bereikbaar moet zijn, dat ook de toeristen verder het land in moeten om het te ontdekken want dat maakte Albanië pas echt interessant. Maar dat werd al ondervangen met “Smile Albania”, verspreid over het land waren er diverse van die stalletjes te vinden wat allerhande voordelen op kon leveren. Mocht je ze allemaal af willen vinken moest je toch naar Korçë. Die meisjes waren echter van de Vlorë kant van dat project en naast dat we een folder in onze handen gedrukt kregen die we 2 jaar geleden ook al hadden gezien, moesten ze uiteraard ook die stad aanprijzen. Boven Vlorë lag volgens hen een interessante Lagune en dat leek ons wel een mooie bestemming die dag. Eerst maar eens lekker ontbijten, ging anders dan wat ik van andere hotels gewend was. Geen buffetvorm, maar wat je wilde werd aan tafel gebracht en nog vers ook. Van de ene kant voorkomt dat voedselverspilling, tot tegen sluiting van een normaal ontbijtbuffet wordt er vaak nog volop aangevuld. Maar de hele ontbijtzaal inclusief het terras stonden vol met tafels en stoelen en die zaten op de piek van de ontbijtcyclus allemaal vol, er was gewoon geen plaats voor een buffet. Maar daar de kindjes en vrouwlief in de regel niet zo veel honger hebben in de ochtend hoefde ik nooit met hongerige maag van tafel te gaan.
Daarna was het op weg naar Lagune e Nartës. Langs de weg er naar toe was er volop industriële activiteit, maar ook veel verlaten (en soms ook antikraak achtig in gebruik) industiële complexen. De weg zelf was niet echt industrie bestending. Veel kuilen, scheuren en keien. Iets te veel misschien, verderop stond namelijk een Mercedes met een zwarte streep erachter, flinke zwarte vlek eronder en de motorkap open. Die had zijn carter lek gereden dus voor mij het teken om NOG rustiger aan te doen. Maar de lagune was de moeite van het ritje waard, bleek nog een orthodox kloostertje bij te liggen ook, de Manastri i Shën. Alleen wel jammer van het zwerfafval bij de parkeerplaats, op de weg naar die Lagune trouwens ook volop. Wel veel werk in uitvoering, de oude loopbrug naar het klooster was inmiddels vervangen door een nieuwe (die meteen een omweg maakte).
Op de terugweg had ik al snel de zwarte oliestreep in de smiezen, toch maar eens volgen waar die vandaan kwam.. uit een zijstraatje met inderdaad op een flinke, vooral scherpe, bult de grootste zwarte vlek van allemaal. Daar reed die Mercedes dus lek. Maar de dag was nog lang, dus nog even langs het station van Vlorë gereden. De weg er naar toe (die Navi wel leuk leek) was nogal een uitdagende. Echt achteraf met hoofdzakelijk keien en (wederom) overal zwerfafval. Maar we kwamen in de buurt toen we een spoorlijn over moesten, voor de vorm letten op aankomende treinen. Toen het station zelf. In tegenstelling tot dat van Shkodër was het gebouw zelf niet toegankelijk. Wel weer antikraak verhuurd en de mannen die het bewoonden zaten lekker raki te drinken, wat vanuit het barretje geserveerd werd. Ze vonden het wel interessant wat mij zo aantrok aan dit station, maar het gesprek wat volgde was meer met handen en voeten. Perron kon ik wel op.
Toen was het weer terug naar het hotel. Mijn gebruikelijke parkeerplaats was bezet en de enige plaats waar ik kon staan was aan de rechterkant van het schuine pad naar beneden, tussen twee auto’s. Achteruit inparkeren en dan ook nog helling op, de handrem en koppeling hadden het (gelet op de geur die naderhand van de auto af kwam) zwaar te verduren. Rest van de dag zouden we aan het strand doorbrengen en zelfs de duikplank een paar keer af geweest. Voor de rest niet echt veel in het water vertoefd, dat was te wild om enigszins in te zwemmen. Die avond terug naar Vlorë voor het diner bij (volgens de recensie-sites) het beste restaurant van die stad. En daar hebben we inderdaad heel goed gegeten. Parkeergarage waar we een uurtje of 3 stonden was nog een probleempje. Erg nieuw maar wel erg krap en enorm steil naar beneden (en later weer steil omhoog wat niet in 1 keer te doen was), was die dag voor de tweede keer blij om een auto onder mijn kont te hebben die aan de buitenkant aan de krappe kant was. Dat zou later (en eerder ook al) nog veel vaker een zegen blijken te zijn. Gelukkig was bij terugkomst bij het hotel “mijn” plekje weer vrij, het eerste echte vak onderaan bij de parkeerplaats. Maakte het wel wat makkelijker met inladen want de volgende dag zouden we naar Sarandë rijden.