Colums en Andere Verhalen

[weer een forummer]

Fictie?

[HondArd]

Je maakt mij niet wijs dat iemand zo ooit echt zijn baan op het spel heeft gezet. Of er moet een grondig steekje bij je los zitten.

[weer een forummer]

Ik hou het op onhandigheid...

[WizardOfOss]

[HondArd]

Toch kwam het wel een beetje op mij over als een mix tussen Crediteuren Debiteuren en de Lullo's.

[weer een forummer]

Dat is een compliment Dank!

[Martin]

"meestal schreeuw ik.." vond ik zeer grappig

[ViveLaFrance]

Goede sketch voor Toren C

[Leeuw]

hahaha geweldig

"Mijn arm is lang en mijn ziel is zwart."

[weer een forummer]

Foutje

“KRAK” werd pijlsnel gevolgd door een hartstochtelijke vloek. Bravo was ontspoord. Of eigenlijk had ik haar laten ontsporen. Ik was in een doodlopende weg gereden en wilde keren. In een onoplettend moment had ik haar tijdens het achteruitrijden op een kei geparkeerd. Resultaat was dat Bravo’s achterwielen een centimeter of vijf boven de grond bungelden. Bravo was net even te ver doorgereden met als gevolg dat de kei voor de achteras stak. In een wanhopige poging en tegen beter weten in gaf ik zachtjes gas maar de kei gaf niet mee.

“En nu?”schoot door mijn hoofd. Ik stond op Zaterdagmiddag op een verlaten industrieterrein in Amsterdam Zuid-Oost. IJsberend liep ik om de auto. Geen idee wat ik moest doen. Uit wanhoop probeerde ik Bravo iets op te tillen zodat de achteras weer over de vermaledijde kei kon worden getild. Dit bleek ambitieus maar niet zo realistisch. Dan maar de ANWB bellen? Ondertussen reden enkele mensen langs. Sommigen keken verwonderd, anderen konden een glimlach, terecht, niet onderdrukken. Door opwinding gepaard gaand met diepe schaamte liep mijn gezicht steeds roder aan.

In mijn ooghoeken zag ik een meter of 300 verder een heftruck rijden. Ik werd weer wat helderder in mijn hoofd en bedacht om nog even te wachten met de Wegenwacht te bellen. Ik holde in een drafje naar de heftruckbestuurder. De man die ogenschijnlijk uit Afrika kwam, moest mijn redding worden. Het was een grote kale neger die een prachtig gewaad van Bògòlanfini droeg. Hij keek vriendelijk uit zijn ogen waardoor ik de gok waagde om hem aan te spreken. “Hallo, kun je mij helpen? Ik sta daar wat verderop geparkeerd op een steen.” zei ik tegen hem alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Verbazing maakte zich van mijn redder in nood meester. De man had jarenlang zijn best gedaan om goed te integreren in de Nederlandse samenleving. Hij had maanden Nederlandse les gehad en wist het nodige van zijn nieuwe land door een uitgebreide inburgeringcursus. Was dit allemaal voor niets geweest? Hij begreep niet wat ik zei. Je kunt een auto toch niet op een steen parkeren? “Can you help?” vroeg ik verkerend in de veronderstelling dat de man mij niet verstond.

Niets was minder waar. Sunday (zo heette de man) had mij wel degelijk verstaan maar kon niet zoveel met het feit dat iemand een auto op een steen parkeerde. Daar waren die stenen volgens hem namelijk niet voor. Hij liep met mij mee en keek hoofdschuddend naar mijn auto en vervolgens hoofdschuddend naar mij. Het schaamtegevoel kwam weer boven. Sunday begon krabbend aan zijn grote kale hoofd en plukkend aan zijn baardje onder zijn kin te peinzen over een logische oplossing. Sunday wilde mij wel helpen en liep weer terug naar het magazijntje waar hij die middag toevallig moest zijn omdat zijn “baas” had besloten dat er Zondag iet opgehaald moest worden. Ik was zijn werkgever eeuwig dankbaar.

Na enkele minuten kwam Sunday met een met vier pallets beladen driewieler vorkheftruck weer uit het magazijn gereden en reed over straat richting mijn auto. Dat ging niet zo eenvoudig als dat hij wilde. Er was namelijk aan het einde van de straat die kruiste met de straat waar Bravo hing een drempel neergelegd. Die drempel zorgde voor de nodige problemen. Sunday kon namelijk niet met zijn heftruck over de drempel komen en stond op de drempel vast. Hij kon niet meer naar voren of naar achteren. De weg begon een chaotisch en voor buitenstaanders bijzonder koddig tafereel te worden met een op een steen geparkeerde auto en een heftruck die midden op de weg zijn Waterloo op een drempel gevonden had. Het verkeer slalomde zich een weg langs de obstakels terwijl Sunday en ik met alle macht probeerden zijn heftruck weer los te krijgen. Na enkele krachtsinspanningen, krachttermen en vooral de hulp van een pompwagen lukte dit uiteindelijk waarna Sunday de heftruck op een lager deel van de drempel wederom vast reed. We kwamen tot de conclusie dat het met de heftruck niet zou lukken waarna Sunday een elektrische pompwagen uit het magazijn haalde. Deze reed net als de handpompwagen eenvoudig over de rotdrempel naar mijn auto.

“Heb je een krik?” vroeg Sunday. Hij had helemaal uitgedokterd hoe we Bravo weer op de grond moesten krijgen. Sunday was een typisch voorbeeld voor een hoogopgeleide Afrikaan die in Nederland als magazijnwerker werkte omdat zijn Nederlands net niet goed genoeg was om het vak uit te oefenen waarvoor hij waarschijnlijk geleerd had. Ik gaf de leiding en had mij zelf gebombardeerd tot ondersteunende kracht. Doelstelling was om de achterwielen op een pallet te plaatsen waardoor de achteras boven de kei zou hangen en daardoor geen obstakel meer zou zijn om de auto in beweging te krijgen. Hiervoor moest Bravo eerst opgekrikt worden. Een helse klus die ik eerst aan Sunday overliet maar al gauw in een vlaag van fatsoensnormen van hem overnam. Ik kon het natuurlijk niet maken om hem uit de naad te laten werken terwijl ik een doldwaze blunder was begaan. Na tien minuten stonden beide autobanden op de pallets en kon ik proberen de boven de steen hangende auto met vier wielen weer op de grond te rijden.

Met mijn tong uit de mond en een natte rug van de angstzweetparels startte ik de motor. Ik gaf vervolgens heel langzaam gas en reed de auto op straat. Een enorme opluchting maakte zich van mij meester. Ik dankte Sunday hartelijk en hielp hem met het terugbrengen van alle materieel dat hij uit het magazijn had meegenomen om mij te helpen. Ik noteerde het adres van het magazijn en zal maandag een grote bos bloemen laten bezorgen aan mijn held. Schade had Bravo helaas wel. Zo heeft de achterbumper een forse deuk opgelopen, het onderstel een aantal forse schrammen en hangt de uitlaat scheef onder de auto. Het is een wonder dat het hierbij gebleven is.