weer een forummer schreef:Hoelang moet Volkert van der Graaff eigenlijk nog zitten?
Ach, hij mag toch vast wel een keer met proefverlof?
Nee, dat wens ik Wilders toch echt niet toe. Sterker nog, ik gun hem dat niet eens, die "eer". Dan zie ik hem liever een paar weken in het kortst regerende kabinet uit onze geschiedenis, waarin hij en zijn clubje hersenloze trekpoppen zich zo onsterfelijk belachelijk maken dat zelfs zijn de meest verstokte PVV-stemmer het voor gezien houdt.
He who shall be last, shall be sideways and smiling!
Mijn eerste echte kalverliefde ontmoette ik, hoe kan het ook anders, tijdens een jongerenreis. Samen met mijn goede vriend Marc ging ik naar Lido di Jesolo, een kustplaats gelegen nabij Venetië. Twee jonge kerels die met een afgeladen lijf testosteron op jacht gingen naar vrouwelijk wild. Het voorbereidende werk werd serieus genomen. De deelnemerslijst was secuur doorgenomen. Alle Veetjes uit 1973 tot en met 1978 waren omcirkeld. We leerden alle namen uit ons hoofd. We waren de twee galante ridders zonder wit paard waarnaar de ladies zochten.
Het was prachtig weer, we waren 22 jaar, lang, slank, gebronsd, licht gespierd en fris geknipt. Een perfecte combinatie voor een geweldige vakantie en zo geschiedde. Voorin de bus zag ik aan de rechterkant een aantrekkelijk meisje zitten. Ik liep zo koel mogelijk door en ging met Marc enkele rijen verder links in de bus zitten. Het meisje keek om, we hadden oogcontact en lachten vriendelijk naar elkaar. Toeval bestaat niet. Het meisje en haar vriendin (dat later haar nichtje bleek te zijn), Marc en ik waren de enige vier die een busmaaltijd hadden gereserveerd. Terwijl de rest zich ’s avonds stortte op alle lekkernijen die in het chique wegrestaurant te krijgen was, zaten wij met z’n vieren naast elkaar op een stoepje voor het restaurant de luchtvaartmaaltijd te eten. Voordeel was dat we elkaar beter konden leren kennen. Het klikte direct tussen Sandra en mij en ook Marc en Marijke konden het uitstekend met elkaar vinden.
Na enkele dagen afgetast te hebben, vond ik toch dat er maar eens iets moest gebeuren. Marc en ik gingen met de twee meiden naar het strand. Sandra had een Privé meegenomen die ik naast haar liggend ging voorlezen op een zo lullig en droog mogelijke manier. Ze had het prima naar haar zin en lachte hartelijk om mijn uitspraak. Ik smeerde haar rug in met zonnebrandcrème en vice versa. We babbelden over van alles en nog wat, keken elkaar aan en daarna weer van elkaar weg. We moesten iedere minuut meer geloven aan een verliefd gevoel. Een bijzondere emotie.
Marc en ik gingen met een bal de zee in en gooiden deze naar elkaar over. De dames volgden aarzelend iets later waarna een lummelspelletje ontstond. Sandra en Marijke bleven in het midden verwoede pogingen doen om de bal te veroveren waarbij zij vals spel niet schuwden. Sandra ging steeds dichter op mijn huid zitten. Ik verzamelde moed en pakte haar zachtjes om haar middel waarbij ik heel goed haar gezicht in de gaten hield. Haar gezichte verstrakte een fractie van een seconde waarna zij steeds meer ontspande. Het duurde mogelijk een seconde of tien maar voor mijn gevoel duurde het tien minuten. Het werd kouder in het water maar ik merkte er weinig van. Van binnen vlamde het door mijn hele lichaam. De dames kregen het ook wat kouder en vroegen aan ons of we weer met ze naar het strand wilden zwemmen. Om een gênante situatie te voorkomen, antwoordden wij wijselijk dat we nog even in het water bleven en hen wel weer zouden treffen bij de handdoeken.
Die avond laaide het vuur weer op. Sandra en ik zaten op een bankje onder een boom te wachten op Marc en Marijke die even een winkeltje ingedoken waren. We keken elkaar aan en onze hoofden wendden zich langzaam naar elkaar toe om elkaar op de mond te kussen. De negen maanden erna waren we ieder weekend net zo onafscheidelijk als een Siamese tweeling. We proefden van elkaar en genoten met volle teugen. Ze smaakte heerlijk.
De vakantieliefde heeft dus een maand of negen stand gehouden waarna ik merkte dat het mij steeds meer om de lust ging. Goede reden om de verkering te verbreken. Zij woonde in de omgeving Den Haag en ik in Zaandam, we deden beiden en pittige opleiding dat behoorlijk verslofte. Ik was geestelijk niet toe aan een relatie. Daarbij kwam dat ze veel te meegaand en te lief voor mij was. We hebben elkaar nooit meer gezien maar ik denk af en toe nog wel aan Sandra. Hoe zal het haar vergaan zijn? Is ze getrouwd? Is ze moeder? Werkt ze in het door haar zo geliefde onderwijs?
Hierbij wil ik u even laten weten hoe mijn baan verloopt,
nou het werk bevalt mij goed, ik hoop dat ik kan blijven daar, ik heb misschien een pluspuntje en dat is dat de magazijnchef volgend jaar met pensioen gaat , en het andere plus puntje is dat het best mentaal wel zwaar werk is , en ik weet dat de persoon voor wie ik nu als plaatsvervanger ben omdat hij een hartaanval heeft gehad volgens mij dit werk niet mer aankan , volgens mij mag een hartpacient zich niet zwaar inspannen, maar ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik heb goede hoop.
het is lekker dichtbij en een leuke werksfeer met de voordeel dat ik al een hoop wist dat ik begon daar , zodat ik vanaf het begin af aan gelijk zelfstandig kon werken, en wat ik tot nu toe heb gehoort zijn ze tevreden met mij, dus wie weet, daarbij komt dat ik ook lekker rustig werken kan, niemand houd in de gaten wat ik doe wardoor ik soms ook wat meer tijd aan andere dingen kan doen. het enige wat ik jammer vind is dat ik echt stukken minder verdien, ik zit net iets boven van wat mijn uitkering was, dat is wel balen hoor. me vrouw moppert daar ook steeds over, gelukkig dat ik weer werk waardoor ik dat gezanik niet de hele dag hoef te horen.
en wat ik erg vervelend vind, is dat ik iedere week nog steedas brieven krijg van het uwv , wijzigingsformulierwen, ik heb dit al 4keer ingevult , ik nu een brief geschreven naar ze waar ze eigenlijk mee bezig zijn. ik kreeg een brief waarin stond dat ik deeltijd ben gaan werken en of ik mijn uren wil opgeven , tewijl ik duidelijk heb doorgegeven dat ik fultime ben gaan werken. en ik blijf nu iedere keer weer brieven van ze ontvangen. maar daar kan u niets aabn doen.
ik wil u nogmaals hatelijk danken voor u inzet, welliswaar heb ik de baan zelf gevonden maar u heb mij altijd wel ondersteund en dat kan ik niet van iedereen zeggen in u bedrijf, de meeste mensen zitten toch een beetje uit de neus de vreten volgens mijn. en het computerprogramma werkte ook niet vaak, maar daar ken u ook niets aan doen. en dat zal ik u niet vewijten ook, u had u best gedaan, en uiteindelijk heb ik dan toch, nadat ik bijna de hoop had opgegeven , nog werkm gevonden ( nou ja het uitzendburo dan) maar ik ben er blij mee!!!
ik wens u u vrouw en u kinderen een heel fijn weekend en hoop u niet meer te zien bij het uvw (hahaha)!
Heel Nederland hoopt, net als alle voorgaande toernooien, dat Oranje dit jaar hoge ogen gooit op het WK voetbal in Zuid-Afrika. Eén van de belangrijkste troeven van Oranje is Wesley Sneijder. Wesley is een begenadigde tweebenige middenvelder die momenteel wekelijks bij Inter Milan schittert. Inderdaad hebben alle andere voetballers ook twee benen maar Wesley verstaat de kunst om met beide benen een bal over een meter of 40 op de stropdas te kunnen leggen terwijl de meeste voetballers dit met één been nog niet lukt.
Wesley is een echte winnaar waardoor hij zich heeft ontwikkeld tot een naar ventje op het veld voor de tegenpartij. Ook binnen zijn eigen ploeg is het joch niet altijd even populair. Zo lachte hij onlangs nieuwkomer Wout Brama uit vanwege zijn salaris. Wesley pochte dat hij wekelijks meer verdient dan Wout in een jaar. En laat het nu zo zijn dat Wout al meer in een jaar verdient dan de droom van een gemiddelde lottowinnaar. Wout vond het vervelend en maakte een vileine opmerking over Wesley’s uiterlijk. Wesley is namelijk niet alleen lelijk maar heeft ook nog eens het formaat van een sleutelhanger. Een gewonnen koers dus voor Wout ware het niet dat Wesley aan het eind van het weekend weer werd opgehaald door Yolanthe.
Wesley is al een poosje alle realiteit uit het oog verloren. Daar staat een onbegrensde compensatiedrang tegenover. Het Utrechtse straatsschoffie van weleer is verworden tot een kleine keizer der decadentie. Alles wat Wesley aan materiële bezittingen heeft, is groot. Hij woont in een grote villa, met grote kamers, hij slaapt met Yolanthe in zo’n groot bed, dat zij door de portofoon met elkaar moeten communiceren. Hierdoor blijkt wel dat Wesley te vaak een bal te hard op zijn hoofd heeft gekregen. Uiteraard rijdt de familie Sneijder in een veel te grote Hummer H1. Boze tongen beweren dat Wesley de voorstoel uit de auto heeft laten demonteren waardoor hij achter het stuur staat. Reden hiervoor zou zijn dat hij met zijn hoofd dan net boven het stuur uitkomt waardoor hij toch overzicht heeft op de weg.
Wesley is een fantastische voetballer. Hij heeft een loepzuivere pass in beide pootjes en een ziedend hard schot. Daarbij komt dat hij een vrije trap prachtig achter een kansloze keeper in de bovenhoek kan krullen.
Zo staat de doelman voor de zoveelste keer voor joker. Hij heeft al zo te kampen met een minderwaardigheidscomplex. Als jongetje kon hij niet voetballen waardoor hij tussen de palen moest staan. Een keiharde afgang blijft hem dan ook niet bespaard in het Giuseppe Meazza stadion. Voor 80.0000 man en vrouw publiek hoorde hij de bal die een seconde daarvoor van een meter of 30 in zijn richting was geschoten alleen maar als een granaat in de touwen slaan. Hij had het pas in de gaten nadat een oorverdovend gejuich vanaf de tribunes bulderde. Het stadion trilde op zijn standvesten. Het gevierde meneertje Sneijder had de geboren loser weer pijnlijk voor lul gezet. Alle tifosi juichten en huilden in het nieuw aangeschafte Sneijdershirtje. Alle meisjes kusten hun Sneijdersjaaltje terwijl ze genoten van het nieuw ingestudeerde vreugdedansje van Sneijder. Geen meisje had mededogen met de arme drommel op doel.
Wesley gaat het maken op het WK. Hij gaat samen met zijn vrienden Nigel, Rafaël, Robin en Arjen ervoor zorgen dat Nederland wereldkampioen wordt. Als Maarten het nu maar niet verkloot.
Paul kwam even bij mij staan. Hij had een kop koffie in zijn rechterhand en schudde zijn hoofd.
“Ik heb geen één keer geneukt.” Antwoordde Paul.
“Ach..” zei ik met medelijden in mijn stem. “Nou ja, daar was het toch ook veel te warm voor?”
Paul keek mij aan alsof ik gek geworden was. Zijn conversatiedrang stokte per direct en hij liep mompelend naar zijn werkplek. Ik ving nog iets over “gek geworden” op maar was er niet zeker van of dat over mij ging of over de rest van de wereld.
Het was maandagochtend. Een typische ochtend om weer terug te komen van vakantie. Het warme weer was wel een beetje over waardoor het aangenaam toeven was. Bovendien heb ik altijd het gevoel op mijn werk in een groot pretpark te vertoeven. De ene keer heb je een lekker wijf tegenover je zitten. De volgende keer zit je tegen een beroepschagrijn te kakelen. Alle mensen zijn mooi. Ook mijn geachte collegae. Laatst mopperde een collega van mij dat er weer twee klanten helemaal uit hun plaat waren gegaan tegen hem en al gillend onder begeleiding van de bewaker het pand hadden verlaten. Zelf overkomt mij dat nooit. Meestal schreeuw ik….
Vandaag had ik een afspraak met een nieuwe klant. We bespraken onder andere haar cv. Enkele tips waren het plaatsen van de werkervaring boven het opleidingsniveau, het onvermeld laten van een sofinummer, de gewenste reisafstand en het gewenste salaris. Ik drukte haar op het hart dat dit niet verstandig was. Vervolgens kwamen we op hobby’s. Mijn klant had geen hobby’s vermeld op haar cv. Het volgende dialoog ontstond.
“Heb ook hobby’s Janneke?”
“Hoezo?”
“Nou als werkgever neem ik niet alleen de werkneemster Janneke aan maar ook de mens.” Ik wil graag weten of er een klik kan zijn en hobby’s kunnen een heel goed topic zijn om over te praten.”
“Eerlijk gezegd vind ik dat een beetje kinderachtig om over hobby’s te praten..”
“Heb je kinderachtige hobby’s?”
“Nee helemaal niet. U luistert niet goed. Ik zeg dat ik het niet relevant vind.”
“Maar ik wel. En ik ben je coach en als het moet ook je baas. Dus ik wil dat je enkele hobby’s plaatst om je kansen op het vinden van werk te vergroten. En als je dat niet doet dan kan ik een maatregel opleggen.”
“Wat bent u eigenlijk een eng mannetje..”
“Jazeker, maar ik heb wel de macht zoals gezegd, mwuhahaha. Mijn arm is lang en mijn ziel is zwart.”
“En toch doe ik het niet. Ik laat mij niet chanteren!”
“Neuken?”
“Pardon?”
“Of je van neuken houdt? Ja voor mij persoonlijk is het een grote hobby!”
“Ik heb helemaal geen zin om met u hierover te praten. Ik vind het ook totaal niet relevant!”
“Je houdt dus niet van neuken? Wat jammer! Echt een gemis.”
“… Ik heb hier helemaal geen trek in. U doet maar wat u niet laten kunt maar ik geloof het wel. Ik ga naar huis! Dan maar een maatregel. Ik zal hier overigens werk van maken. Dit krijgt nog een staartje!”
Boos stond Janneke op en liep naar de uitgang. Ik was teveel besmet door Paul. Twee dagen later werd ik uitgenodigd door mijn manager. Er was een klacht binnengekomen van een klant die zich seksueel geïntimideerd voelde. Ze wilde tevens een andere coach. Ik legde mijn manager rustig en gedetailleerd uit wat er besproken was. Zij was niet te spreken over mijn gedrag en vertelde mij dat mijn contract niet verlengd zou worden.
Best een duur grapje maar ach een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.
