Colums en Andere Verhalen

[WizardOfOss]

Hoe verzin je het

[weer een forummer]

Dit was een cadeautje. Een vriendin kreeg 's ochtends vroeg haar bed afgeleverd. De doos was beschadigd. Ze was er zo ontzettend verbolgen over. Inspirerend!

[Leeuw]

Haha lol

[HondArd]

je kan maar ergens inspiratie door krijgen.

[weer een forummer]

Omkeer

Het wil tot nu toe allemaal niet zo vlotten in mijn liefdesleven, welke zich het beste laat vergelijken met de Sahara. Echter is het nieuwe jaar begonnen en ben ik 100% gemotiveerd en geïnspireerd die liefde van mijn leven te vinden. Al is het maar voor een dag. Het begint helaas wel met een lichte tegenvaller: Ik mag niet meedoen met “Boer zoekt vrouw.”

Een schaamteloos briefje van de AVRO viel een maand geleden bij mij op de deurmat. “Hoewel u zeker aan een aantal programmavoorwaarden die wij stellen lijkt te voldoen, kunnen wij u helaas toch niet toelaten tot de voorselectie van ons programma.” Ze stellen tevens dat een “doodgewone boerenlul” niet altijd voldoet aan het predicaat boer. Daarbij komt dat ik niet in het bezit ben van een boerderij. Vooral het laatste argument schijnt erg belangrijk te zijn. Ik heb nog geprobeerd telefonisch in verweer te gaan door onder andere te stellen dat ik wereldkampioen boeren ben en zette dat opgewekt luister bij middels een gratis concertje. Echter de mevrouw van de voorselectie blijft onverbiddelijk en vertelt mij dat ondanks feit dat mijn kakofonie aan geluid indrukwekkend luid is, ik toch echt niet in aanmerking kom voor “Boer zoekt vrouw.” Na even doorvragen, blijkt ze zelf al bezet dus is de kater dubbelgroot.

Klaar zal je zeggen. Weer een jaar voorbij. Nou mooi niet! Na een paar dagen van de rel te zijn geweest, pak ik de uitdaging vol goede moed weer op. Voorwaarde is dus die boerderij! Na een paar dagen actief te zijn op de huizenmarkt kom ik er al snel achter dat de aanschaf van een boerderij ambitieus doch niet zo realistisch is. Onbetaalbaar en zo ontzettend groot. Wie houdt dat allemaal schoon? Die vrouw heb ik immers nog niet. Nee, een boerderij gaat ‘m niet worden.

Nu heb ik iets briljants bedacht. Ik maak een kinderboerderij van mijn balkon! Ja, ja, kom er maar eens op! Alles voor het meisje. De kleinste in heel Nederland dus commercieel ook nog extra aantrekkelijk. Joris Linsen is van harte welkom en ook bij Shownieuws en Boulevard zijn uitzendminuten verzekerd. Allemaal gratis publiciteit. Google “kleinste kinderboerderij” en ik weet vrijwel zeker dat je bij mij uitkomt. Voor de zekerheid kan ik ook nog de naam “De kleinste kinderboerderij” aan mijn balkon geven.

Veel hoeft het niet te kosten. Ik neem twee kippen…Nee, wacht! Even overnieuw. Het nieuwe jaar is net begonnen. Ik pak twee kippen…Nou ja! Hoe zet je zoiets eigenlijk een beetje fatsoenlijk op papier? Laat ik het er maar op houden dat er twee kippen op mijn balkon lopen. En dan bedoel ik dus twee van het gevogeltesoort, oké? Taal, Bert. Denk aan je taal. Zo hebben je vader en moeder die opvoeding nooit bedoeld. Als die kinderboerderij er eenmaal is, staat niets mij meer in de weg om deel te nemen aan dat prachtige televisieprogramma en de vrouw van mijn leven te ontmoeten.

Nadeel is wel dat ik tot 2016 moet wachten. Dus tot die tijd schuif ik op Tinder nog maar even door.

[HondArd]

je schudt ze wel lekker uit je mouw de laatste tijd Bert. Maar als je het KRO programma op een andere manier benadert: misschien zijn er ook boerinnen op zoek naar een man.

[weer een forummer]

Shit...KRO. Ik dacht dat het de AVRO was.

[weer een forummer]

Speeddate

Nou, daar stond Karin dan tegenover mij. Mijn briefje en de puntzak boerderijdrop waren voldoende geweest voor de verleiding en een eerste kennismaking. Natuurlijk was de toegevoegde foto erg belangrijk. Haar oog wilde immers ook wat. Via een jeugdfoto was ik onder valse voorwendselen binnen haar top 10 gesneakt. Toch viel het in werkelijkheid allemaal een beetje tegen. Tenminste dat leidde ik af aan haar gezichtsuitdrukking toen we elkaar de hand schudden. Of het moet toch mijn stevige handdruk geweest zijn.

Erg comfortabel stond ik niet tegenover Karin. Ik hield mijn buik in en er zat me iets dwars in de neus. Het leek me niet het juiste moment om het eruit te peuteren. Laat staan om haar te vragen het snotje uit mijn neus te pulken. We kenden elkaar immers nog maar net. Buiten dat moest ik ontzettend nodig plassen. Maar ik durfde dat niet te zeggen uit vrees dat de magie tussen ons, die er misschien toch was, zou verdwijnen. Wiebelend liep ik achter Karin aan.

Karin was bijna net zo leuk als toen ik haar voor het eerst op televisie zag. Haar vriendelijke gezicht, met kuiltjes in haar wangen als ze lachte, maakte veel indruk op mij. Ze had nog dezelfde twinkeling in haar ogen als tijdens de introductie uitzending. Het viel me alleen op dat ze veel kleiner was dan dat ze op televisie leek. En ik had nu eenmaal niet zoveel met kaboutervrouwtjes. Ik vroeg mij af of zij een echte dropliefhebber was of dat ze gewoon een nieuw regenmutsje nodig had.

Het gesprek verliep aanvankelijk wat onder de maat maar het niveau steeg nadat ze op de vierde trede van een keukentrapje ging staan. Het was altijd fijn om elkaar aan te kunnen kijken tijdens een gesprek. We spraken, hoe kan het ook anders met een boerin, over koetjes en kalfjes. Ook kwamen klompen, tractoren en condooms met colasmaak aan bod. “Je hebt echt een priksmaakje in je mond als je eraan zuigt!” aldus een giechelende Karin. Ik vond het niet gepast om over sprookjes te beginnen vanwege haar lengte, dus nam de informatie voor kennisgeving aan.

Die lengte was echt een afknapper voor mij. Als een blonde lange God loop je nu eenmaal niet graag naast een dwerg. Ik vroeg Karin dus toch maar of zij het dwarszittende snotje uit mijn neus wilde peuteren. Ze grilde van mijn opmerking en vond het tijd om kennis te maken met de volgende sufferd die haar lengte niet opgevallen was.

[ViveLaFrance]

Vrije tijd

Gisteren een vrije dag gehad. Niets bijzonders, ik ben meestal vrij op vrijdag. Een heerlijk voordeel van deeltijdwerken. Zou niet anders willen. Normaal denk ik niet uitgebreid na hoe in mijn vrije tijd indeel, al kun je tegenwoordig op universitair niveau vrijetijdskunde studeren, maar de laatste maanden probeer ik mijn vrije tijd beter te benutten. Zeker als het gaat om sociale contacten. Geen tijd verdoen aan mensen waar je eigenlijk niks aan hebt, maar tijd besteden aan mensen die belangrijk zijn.

De dag begon vroeg, vanaf 6 uur zat ik tennis te kijken. De enige sport waarvoor ik de wekker zet. Helaas zag ik mijn favoriete tennisser aller tijden, Roger Federer, verliezen na een spannende wedstrijd. Gelukkig was Sharapova snel klaar, zodat ik onder het genot van een ontbijt naar Nadal kon kijken. Hij racete naar de zege. Mooi, want twee dagen terug dacht hij aan opgeven en liep hij half over te geven op de baan. Goed, in Australië gingen de lichten uit, tijd om zelf te gaan tennissen. Ik voelde me echter niet fit genoeg om met -3 en een slaaptekort mijn lichaam te belasten. Teamgenoot afgebeld met de achterliggende gedachte dat we op zondag weer in een verwarmde hal trainen.

Zodoende kon ik eerder op visite bij oud-studiegenoten. Zij werkt al jaren als sociologe, hij is een werkzoekende psycholoog. Een uitermate relaxed stel waar ik graag kom. Niet in de laatste plaats, omdat het mensen zijn die hun smartphones kunnen missen als er bezoek is, ook voor de komst van hun pasgeboren baby. Hij maakt zich geen zorgen ondanks de recente aankoop van een huis en wordt uiteraard gesteund door haar. Wat een verschil met mijn vader die elke verjaardag aangrijpt om mij te vertellen dat mijn generatie te weinig pensioen opbouwt. Hij heeft als 61-jarige twee loonsverhogingen gehad bij een nieuwe werkgever en wordt binnenkort zeer waarschijnlijk in zijn laatste leasebak gestopt die hij voor een schijntje mag overnemen. En nog klaagt hij steen en been. Toegegeven, ik ben nogal onverschillig als het om pensioen gaat. Kijkend naar de huidige situatie verdien ik prima en zal het me een zorg zijn hoeveel ik afdraag. Eenzelfde nonchalante houding als de kersverse ouders. Zij eist ook helemaal niks van hem en hij lijkt geen moeite te hebben om tijdelijk niets bij te dragen. Zou ook ouderwets zijn natuurlijk. Het zijn vrienden die zichzelf en anderen in hun eigen waarde laten. Hoe vaak ik niet ben benaderd met teksten als “Ah Chris, op mijn negenentwintigste had ik al twee kinderen en een huis”. Fijn voor je, ik peins er nog niet over. Ik waardeerde het dat ik langs mocht komen. Er zijn genoeg mensen die zich terugtrekken als het even minder goed gaat. Misschien heeft hij er niks aan, maar ik gaf hem een nummer van een bedrijf gespecialiseerd in het recruteren van psychologen.

Op weg naar een goede vriendin kreeg ik een telefoontje van een collega. Of ik tijd had om langs kantoor te komen. Nee, niet op een vrije dag. Tenzij er serieuze problemen zijn, maar het bleek te gaan om een zeurende manager van een bedrijf waar wij een assessment voor uitgevoerd hebben. De collega loste het zelf op en ik vroeg hem door te geven dat ik maandagmiddag weer beschikbaar ben. Eenmaal aangekomen bij de Italiaan vertelde mijn gezelschap dat ze zondag naar haar vader gaat voor zijn verjaardag. Hij was haar verjaardag afgelopen jaar voor de zoveelste keer vergeten. Alleen voor geld belt hij, terwijl hij elke maand een vermogen krijgt vanwege een voormalige topbaan bij de Gasunie. Ze weet hoe krom het is, maar vindt contact belangrijker aangezien niemand anders komt en ze nog steeds een band voelt.
Toevallig is mijn moeder morgen ook jarig en de kans dat mijn zus komt is kleiner dan de kans op een elfstedentocht. Wel de lusten, ze heeft bijvoorbeeld duizenden euro’s geleend van mijn ouders, maar niet de lasten. Geen poging doen om relaties te verbeteren, in plaats daarvan maakt ze haar familie zwart om ondertussen op Facebook een andere realiteit te creëren waar ooms en tantes heilig in geloven. Nu snap ik de naam ‘Facebook’ beter. Het boek der gezichten, welk gezicht is aan de gebruiker. Ikzelf heb geen band meer met mijn zus. Een laatste poging was een sms-je twee jaar geleden, maar nul reactie. Tja, dan houdt het voor mij op en ga ik mijn tijd niet verspillen. Daarbij wens ik ook niet neergezet te worden als een lastig persoon die geen moeite doet om het contact te verbeteren. Omgekeerde wereld.

Inmiddels rond middernacht thuisgekomen, net op tijd om de herhaling van DWDD mee te pakken. De uitzending op vrijdag vind ik meestal het leukst. Tot mijn verbazing werden de eerste dertien à veertien minuten besteed aan schaatsen. Oh god, daar gaan we weer! Laten we vooral zendtijd verkwisten aan een tocht die niet komt. Wat betreft sport hadden ze ook kunnen praten over matchfixing, toptennis in Australië of de verhouding tussen Ajax en Feyenoord naar aanleiding van de brand in het supportershome van Ajax. Als er toch ijs in het spel moet zijn, waarom het EK Shorttrack niet onder de loep nemen? Nee, laten we vooral de statistische onkunde van Erik Hulzebosch op tv tonen. Erben Wennemars kon niet, dus zijn minstens zo irritante broer werd opgetrommeld om voor schut te staan. Als Hulzebosch al grapjes over je maakt... En ik denken dat Youp van ’t Hek duidelijk genoeg was in zijn oudejaarsconference aangaande de kleingeestigheid rondom het schaatsen. Overigens merkwaardig dat Matthijs het voorgesprek met Marc-Marie gebruikt om onder andere de boerin uit Boer Zoekt Vrouw te beledigen, maar drie seconden later Hulzebosch zijn domheid laat ventileren en de mensen die op 2 centimeter ijs gaan schaatsen gaat aanmoedigen. Hallo, wakker worden, deze zogeheten ‘liefhebbers’ verpesten het ijs. Kom op Matthijs, je geeft de heren van VI wel erg makkelijk gelijk dat DWDD een overdreven schijnprogramma met een zelf geclaimde ‘NRC-sfeer’ is. Dit was namelijk meer Telegraaf. Ik besefte dat ik bijna een kwartier naar volstrekte onzin heb gekeken. Floortje Dessing maakte het enigszins goed, ik word altijd vrolijk van haar en haar verhalen.

Voor de wannabe Jon Stewart en zijn salamandertje kan ik geen energie opbrengen. Ik besluit dan ook na de TV Draait Door te schakelen naar Eurosport. Radwanska, de meest dynamische Top 10-speelster, opent het bal. Leuk! Een boek erbij en rond 4 uur val ik in slaap. ’s Ochtends heb ik niks op de agenda staan, dus ik kan lekker uitslapen. De zaterdag begint ontspannen, want down under tennissen ze nog steeds.

[Martin]

Onderstaand fabeltje heb ik in december 2009 geschreven. Henk-Jan Ormel en Camiel Eurlings zitten niet meer in Den Haag. Verder is er weinig verandert.

Henk Jan gaat met de trein.

Op een morgen was varkentje Henk Jan in de modder aan het spelen. Dat deed hij wel vaker.
Daar kwam zijn moeder aan: “Henk Jan, ga je wassen en trek je zondagse kleertjes aan. Jij mag mee naar markt. Wij gaan kleertjes voor je kopen”. Dat vond Henk Jan toch wel spannend. Zo ver was hij nog nooit van de boerderij geweest. “Nu ben jij oud genoeg om mee te kunnen. Wij gaan met de trein” Henk Jan verheugde zich al op de trein. Die had hij nog nooit gezien. Wel karren en auto´s, maar dat was toch anders, begreep hij.
“Hoe komen wij daar, mama?”; vroeg Henk Jan. “Wij moeten lopen naar het volgende dorp”, antwoordde ze. Na een half uurtje wandelen, zagen ze in de verte een kerktoren. “Zijn wij er al bijna?”; vroeg Henk Jan. Hij begon zijn pootjes te voelen. “Achter de kerk is het station, nog even volhouden”. Eindelijk kwamen ze bij het station. “Nu gaan we zo rijden, hé” riep Henk Jan. “Ja, jongen”; zei moeder, die genoot van het enthousiasme van het kleine wijze varkentje. Moeder kocht snel twee kaartjes naar de grote stad. “Ga maar op het bankje zitten, dan komt de trein zo van die kant”. Henk Jan zat op het bankje, terwijl hij met zijn pootjes aan het slingeren was. Ingespannen keek hij de kant op waar de trein vandaan moest komen. Zijn oogjes begonnen er van te tranen, zo spande hij zich in. Maar wat hij ook bleef kijken; er kwam maar geen trein. Henk Jan zag dat zijn moeder ook onrustig was. Zij keek steeds naar de grote klok, die daar hing. “Hij zal zo wel komen” zei ze, eigenlijk meer tegen haarzelf dan tegen Henk Jan. Andere dieren die stonden te wachten, liepen al van het perron af. “Ik geloof er niet meer in dat hij komt” bromde een koe. “ik ga wel met de autobus”.
Henk Jan begon het koud te krijgen. Hij had gedacht dat het veel leuker zou zijn.
Eindelijk zag Henk Jan in verte iets geels aankomen. “Is dat de trein, mama? “ riep hij. “Ja”; zuchtte moeder.
Het grootte gevaarte kwam aanrijden en stopte met veel lawaai. Het kleine varkentje vond het toch wel een beetje eng. Daar ging een deur open. Er stapte een das met een pet op uit. Hij leek wel een beetje op de veldwachter. “Dat is de conducteur”; legde moeder uit. “Geef je kaartje maar even”. De das knipte een gaatje in het kaartje en gaf het terug.
“Meneer, waarom duurde het zo lang?”; vroeg Henk Jan. De das gaf een knipoog aan moeder en zei: ” de rails was stuk”. Dat begreep Henk Jan wel. “Waarom kwam niemand vertellen dat de rails stuk was?”. Daar moest de das zelf even diep over nadenken. Zijn gezicht klaarde op, hij had een antwoord bedacht;” Meneer Proreel moet dat doen”.
“Wie is meneer Proreel”; vroeg Henk Jan weer. “Kom jongen, dat leg ik je wel uit in de trein”; zei moeder. Zij begreep dat het gesprek met de das verder geen zin had.
Henk Jan zocht snel een plekje bij het raam.
Hij genoot van het landschap dat voorbij flitste af en toe hoorde hij bellen rinkelen en zag hij dieren staan wachten tot dat de trein voorbij was. “Wie is meneer Proreel” vroeg Henk Jan na een tijdje. Moeder had gehoopt dat hij het zou vergeten, maar wist ook dat het varkentje te nieuwsgierig is om het te vergeten. “Niemand weet wie meneer Proreel is”; begon ze te vertellen. “Ze zeggen dat hij in een groot donker bos woont, maar niemand heeft hem ooit gezien.“ Ze bedacht dat sommige dieren denken dat meneer Proreel niet bestaat en door mensen is bedacht om iemand de schuld te kunnen geven, maar dat kon ze de jongen natuurlijk niet vertellen.
“Hoe kunnen we dan meneer Proreel iets vragen? “; ging Henk Jan verder. Moeder wist niet wat ze het varkentje kon vertellen. “Weet je wat”; zei ze, “we vragen het je oom Camiel”. Henk Jan vond dat een leuk idee. Hij moest vaak lachen om het jonge broertje van zijn moeder. Oom Camiel komt van een boerderij ver weg, waar ze anders praten. “Sodemieter” hoorde hij oom Camiel eens zeggen. Van mama mocht hij dat echter niet zeggen. “Dat is niet netjes” had ze gezegd.
In de stad aangekomen, liepen ze naar een groot gebouw tegenover het station. Oom Camiel werkte nu hier. Hij had een belangrijke baan gekregen. Binnengekomen begroette oom Camiel ze hartelijk. “Jij wilt vast wel warme chocolademelk”; zei hij tegen Henk Jan. Dat lustte hij wel!
“Oom Camiel, weet u hoe wij meneer Proreel kunnen spreken?”. Oom Camiel keek even naar moeder. Wat moest hij hier nu mee aan? Hij wilde het varkentje ook niet teleurstellen. Zelf had hij meneer Proreel ook nog nooit gezien of gesproken. “Ik heb een goed idee”; begon oom Camiel; “ik zal een brief schrijven aan meneer Proreel”.
Henk Jan zijn gezicht klaarde op. “Dan komt het goed, hé mama”. “Ja jongen dan komt alles goed” Vrolijk namen ze afscheid van oom Camiel en gingen kleertjes kopen op de markt.
Op de terugweg viel Henk Jan in de trein in slaap. Gelukkig konden ze met een kar meerijden, zodat ze niet hoefden te lopen. Terug op de boerderij ging Henk Jan snel naar bed. Het was een vermoeiende dag geweest met alle belevenissen. Gelukkig wist hij dat alles goed zou komen met meneer Proreel.