Is dit nog wel fictie?
Laatst hadden we een vergelijkbare situatie op de zaak, een Belg (uiteraard) had z'n Dodge camper achteruit de parkeerplaats tegenover ons kantoor op willen draaien, maar had niet gezien dat een aantal vakken afgezet zijn met stenen paaltjes van zo'n halve meter hoog (niemand weet waarom). En hij was er in geslaagd het plaatwerk van de achterkant over dat paaltje hene te krijgen, maar de achteras uiteraard niet. En dan heb je dus nog maar een klein metertje bewegingsruimte. Eroverheen tillen was geen optie, bruut geweld hielp ook niet (I like the smell of BF Goodrich in the afternoon...), uiteindelijk heeft ie gewoon het paaltje zover uitgegraven dat ie iets schuin geduwd kon worden, met een flinke dot gas kwam ie er toen wel overheen. Over de schade aan z'n auto zullen we het maar niet hebben...
Colums en Andere Verhalen
-
WizardOfOss
- .
- Berichten: 11719
- Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
- Locatie: Drie keer raden...
- Contacteer:
-
weer een forummer
- .
- Berichten: 2458
- Lid geworden op: 14 feb 2010, 22:27
- Contacteer:
Re: Mooie herinneringen
WizardOfOss schreef:Is dit nog wel fictie?
-
WizardOfOss
- .
- Berichten: 11719
- Lid geworden op: 09 feb 2010, 23:29
- Locatie: Drie keer raden...
- Contacteer:
Re: Mooie herinneringen
Dan heeft dit verhaal weinig met "mooie" herinneringen van doen. Ik zou het eerder een pijnlijke herinnering noemen 
-
weer een forummer
- .
- Berichten: 2458
- Lid geworden op: 14 feb 2010, 22:27
- Contacteer:
Re: Mooie herinneringen
Ik vind de titelnaam ook niet zo sterk. Ik had liever gehad dat het "collumns" had geheten. Achteraf is het ook wel weer mooi dat die man mij helpt en niet met een krik op mijn hoofd slaat en er met mijn portefeuille vandoor gaat. Het blijft immers een Afrikaan. 
Re: Mooie herinneringen
Goed verhaal. Ik heb zelf een keer "een dikke witte" midden onder de Golf gehad. Had een bochtje aangesneden zonder dat ik had gezien dat die stenen er lagen. Een voorbijganger heeft toen helpen duwen. Schade viel mee.
Stap eens op de fiets
Re: Mooie herinneringen
Aangepast naar Columns en andere verhalenweer een forummer schreef:Ik vind de titelnaam ook niet zo sterk. Ik had liever gehad dat het "collumns"
-
weer een forummer
- .
- Berichten: 2458
- Lid geworden op: 14 feb 2010, 22:27
- Contacteer:
Re: Colums en Andere Verhalen
Aura
Na mijn werk zat ik in de trein richting huis. Een vriendelijk kijkende dame van begin 50 kwam tegenover mij zitten en knikte beleefd naar mij.
“Dag, ik ben Jeanine.”
“Hmpff, Bert.”
“Dag Bert, mag ik je wat vragen?”
“Als dat moet... Ik zit de krant te lezen.”
“Ja, dat zie ik maar ik wil je toch graag iets vragen. Je vindt het toch wel goed dat ik je tutoyeer, Bert? Het valt mij op dat je zo stevig bent. Ik ben een paranormaal medium, Bert en ik vind het interessant om met gezette mensen te praten omdat mijn studie zegt dat dikke mensen iets te verbergen hebben of iets uit hun jeugd niet hebben verwerkt, Bert.”
“Ik vind u erg vrij, mevrouw.”
“Jeanine.”
“Ik vind u erg vrij, Jeanine.”
“Zeg maar jij, dat praat makkelijker. Jeanine kneep gepaard gaande met een minzame glimlach haar ogen even dicht, terwijl zij haar schouders kort ophaalde. “Je bent al wat corpulent waardoor je onzeker bent van jezelf.”
“Mevrouw, ik bèn niet onzeker en ik heb hier hélemaal geen zin in.”
“Dat komt door je aura, Bert. Die is negatief.”
“Mijn aula..”
“Aura!” Weer kneep Jeanine even met haar ogen alsof zij een oma was die gezellig zat te babbelen met haar kleinkind. “Aula is Chinees, hahahaha. Hoor mij nou, aula is Chinees hahahaha.”
“(knars) mijn aura is helemaal niet negatief. Ik hèb helemaal geen aura.”
“Jawel, Bert. Iedereen heeft een aura. Ook dikke mensen hebben een aura. En corpulentie is niet goed, Bert. Nee, nee, nee, nee, dikte is niet goed. Je kropt dingen op, Bert. Wat is je zorg? Waarom ben je zo boos?”
“Ja dag!” Ik verschool mij weer achter de krant terwijl het stoom uit mijn oren kwam en mijn ogen vuur spuwden.
Ik hoorde Jeanine met haar tong tegen haar gehemelte klakken. Zoveel boosheid. Zo’n negatief aura had zij nog niet vaak meegemaakt. Ze schudde haar hoofd langzaam heen en weer.
“Bert, ik denk dat je er goed aan doet om hierover te praten.” Zei ze lijzig. “Je bent zo negatief. Je bent zo ontevreden met jezelf. Dit moet je jezelf niet gunnen, Bert. Je mag best wat liever zijn voor jezelf. Het leven is prachtig en jij zou ook midden in het leven kunnen staan.”
“Mevrouw..”
“Jeanine”
“Mevrouw, u bent gek en mijn aura en ik willen graag mijn krant lezen. Wilt u alstublieft ophouden met die praatjes.”
“Goed zo, Bert. Zeg maar wat je vindt. Laat je maar gaan. Hè knul toch, dat lucht op! Voel je vrij. Bij mij mag dat hoor, Bert. Die boze mannenwereld waarin je altijd maar stoer moet zijn. Dat hoeft bij mij niet hoor Bert. Vertel het maar aan Jeanine.”
“Mevrouw, u snapt er geen reet van. Ik zit niet op u en uw slappe gelul te wachten. Ik wil mijn krant lezen en verder niet.”
“Ja, goed zo, Bert. Je bent er bijna, je bent er bijná. Al die woede van de afgelopen jaren. Heerlijk. Je huilt bijna.”
“Echt niet!”
“Jawel, ik voel het aan jouw aura. Je kunt het, het gaat je lukken. Je wint van je negatieve zelfbeeld. Uiteindelijk win je.”
“Argh! Ik ben er. Ik moet er hier uit!”
“Bedankt Bert. Bedankt voor deze leerzame middag.”
Na mijn werk zat ik in de trein richting huis. Een vriendelijk kijkende dame van begin 50 kwam tegenover mij zitten en knikte beleefd naar mij.
“Dag, ik ben Jeanine.”
“Hmpff, Bert.”
“Dag Bert, mag ik je wat vragen?”
“Als dat moet... Ik zit de krant te lezen.”
“Ja, dat zie ik maar ik wil je toch graag iets vragen. Je vindt het toch wel goed dat ik je tutoyeer, Bert? Het valt mij op dat je zo stevig bent. Ik ben een paranormaal medium, Bert en ik vind het interessant om met gezette mensen te praten omdat mijn studie zegt dat dikke mensen iets te verbergen hebben of iets uit hun jeugd niet hebben verwerkt, Bert.”
“Ik vind u erg vrij, mevrouw.”
“Jeanine.”
“Ik vind u erg vrij, Jeanine.”
“Zeg maar jij, dat praat makkelijker. Jeanine kneep gepaard gaande met een minzame glimlach haar ogen even dicht, terwijl zij haar schouders kort ophaalde. “Je bent al wat corpulent waardoor je onzeker bent van jezelf.”
“Mevrouw, ik bèn niet onzeker en ik heb hier hélemaal geen zin in.”
“Dat komt door je aura, Bert. Die is negatief.”
“Mijn aula..”
“Aura!” Weer kneep Jeanine even met haar ogen alsof zij een oma was die gezellig zat te babbelen met haar kleinkind. “Aula is Chinees, hahahaha. Hoor mij nou, aula is Chinees hahahaha.”
“(knars) mijn aura is helemaal niet negatief. Ik hèb helemaal geen aura.”
“Jawel, Bert. Iedereen heeft een aura. Ook dikke mensen hebben een aura. En corpulentie is niet goed, Bert. Nee, nee, nee, nee, dikte is niet goed. Je kropt dingen op, Bert. Wat is je zorg? Waarom ben je zo boos?”
“Ja dag!” Ik verschool mij weer achter de krant terwijl het stoom uit mijn oren kwam en mijn ogen vuur spuwden.
Ik hoorde Jeanine met haar tong tegen haar gehemelte klakken. Zoveel boosheid. Zo’n negatief aura had zij nog niet vaak meegemaakt. Ze schudde haar hoofd langzaam heen en weer.
“Bert, ik denk dat je er goed aan doet om hierover te praten.” Zei ze lijzig. “Je bent zo negatief. Je bent zo ontevreden met jezelf. Dit moet je jezelf niet gunnen, Bert. Je mag best wat liever zijn voor jezelf. Het leven is prachtig en jij zou ook midden in het leven kunnen staan.”
“Mevrouw..”
“Jeanine”
“Mevrouw, u bent gek en mijn aura en ik willen graag mijn krant lezen. Wilt u alstublieft ophouden met die praatjes.”
“Goed zo, Bert. Zeg maar wat je vindt. Laat je maar gaan. Hè knul toch, dat lucht op! Voel je vrij. Bij mij mag dat hoor, Bert. Die boze mannenwereld waarin je altijd maar stoer moet zijn. Dat hoeft bij mij niet hoor Bert. Vertel het maar aan Jeanine.”
“Mevrouw, u snapt er geen reet van. Ik zit niet op u en uw slappe gelul te wachten. Ik wil mijn krant lezen en verder niet.”
“Ja, goed zo, Bert. Je bent er bijna, je bent er bijná. Al die woede van de afgelopen jaren. Heerlijk. Je huilt bijna.”
“Echt niet!”
“Jawel, ik voel het aan jouw aura. Je kunt het, het gaat je lukken. Je wint van je negatieve zelfbeeld. Uiteindelijk win je.”
“Argh! Ik ben er. Ik moet er hier uit!”
“Bedankt Bert. Bedankt voor deze leerzame middag.”
Laatst gewijzigd door weer een forummer op 12 aug 2010, 09:45, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: Colums en Andere Verhalen
Ik ben benieuwd als Bert met zijn ervaringen over Jehova's getuigen op de proppen komt.Overigens had ik ooit ook een "keigoed" moment. Gelukkig was ik toen met de toen 16 jaar oude Kadett op stap, dus een paar krassen meer of minder onder de auto konden me niet deren. De uitlaat en de ophanging hadden geen tikken opgelopen gelukkig.
"The closest to reality car that money can buy"
-
weer een forummer
- .
- Berichten: 2458
- Lid geworden op: 14 feb 2010, 22:27
- Contacteer:
Re: Colums en Andere Verhalen
Inpakstress
Het zweet, dat ontstaan was door een samenloop van inspanning en angst, stond op mijn bovenlip. De gebruikelijke inpakstress voor de vakantie had weer toegeslagen. Een jaarlijks terugkerend ritueel dat eenvoudig te voorkomen was als ik nu eens niet op de laatste dag in het allerlaatste uur in actie zou komen maar wat eerder in de week. Ieder jaar stink ik weer in de dodelijke combinatie van de chaos in mijn hoofd gepaard gaand met een luiheid die zijn weerga niet kent. Wederom had ik de kunst van het tijdig inpakken ernstig onderschat. Het kroop zelfs tegen minachting aan. Zou ik ook dit jaar weer gestraft worden voor mijn laksheid?
Zo was ik twee jaar geleden mijn zaklantaarn vergeten. In principe niet zo erg zou je denken ware het niet dat ik drie dagen eerder terugkwam dan was gepland. Ik had ’s nachts hard mijn tenen gestoten tegen een karakteristiek stuk rots dat al jaren op dezelfde plek lag. Na mijn struikelpartij haalde ik mijn knie ook nog lelijk open. Ik hield mijn boosheid niet in bedwang en strompelde terug naar het stuk rots om er nog eens een flinke schop tegen te geven. Niemand doet mij namelijk onbestraft pijn. Het bleek dat de rots niet meegaf en toch een maatje te groot voor mij was. Schreeuwend van de pijn hinkte ik naar de EHBO-post. Het bleek dat ik drie tenen gebroken had waardoor de stevige wandeling over de Galdhoppingen er voor mij niet meer in zat. De ochtend erop zat ik in het vliegtuig naar huis.
Die zaklantaarn moest dus mee maar waar lag dat vermaledijde ding ook weer. Na een driftige speurtocht door mijn woning bedacht ik mij in een vlaag van verstand dat de lantaarn in de kast bovenop mijn kledingkast moest liggen. Opgelucht opende ik de kast waarna ik direct op de grond lag. Het bleek dat mijn luiheid mij weer in de weg zat. De laatste keer had ik de kast haastig volgestouwd. Ik had destijds nog de geest gehad om een briefje op de deur te plakken met de tekst “pas op, zit vol!” maar dat was er kennelijk weer een keer afgevallen. Gevolg was dat de inhoud van de kast volledig mijn arme hoofd, lijf en ledematen bedolf. Drie slaapzakken, een bidon, een zaklantaarn, enkele dekens en een slaapmatje duwde ik getergd van mij af. Driftig gooide ik alle spullen weer terug in de kast. Ondertussen ging de telefoon:
“Met Huib van Driel."
“Hallo?”
“Ja hallo, zegt u het maar.”
“Hallo, spreek ik met Huib van Driel?"
"Ja daar spreekt u mee en met wie heb ik het genoegen?"
"Huh? Met Dave van de postcodeloterij.”
“Dag Dave.”
“Mag ik u wat vragen?”
“Je mag me best wat vragen Dave, maar ik ga je geen antwoord geven.”
“O…nou… dan houdt het op!”
“Dag Dave!”
Ik legde de telefoon haastig neer en liep in een drafje weer naar de slaapkamer. Het was raar weer in Tsjechië. Regenachtig maar toch redelijk warm overdag. ’s Nachts was het daarentegen koud. De tent was volledig ingericht waardoor ik geen bestek, afwasteil, slaapmatje of stoeltjes hoefde mee te nemen. Ik twijfelde aan de slaapzak. Ik was er zeker van dat er geen linnengoed bij de matras hoorde maar slaap nooit lekker in zo’n dwangbuis. Zou ik een deken en een kussensloop meenemen? Het kostte wel veel ruimte. Een ander dilemma waren handschoenen, een sjaal en een muts. Overdag was het redelijk maar ’s nachts lagen de temperaturen tegen het vriespunt… Hoeveel shorts, hoeveel broeken met lange pijpen, hoeveel T-shirts, hoeveel sweatshirts, hoeveel truien? Ik ging 10 dagen dus moest ik in ieder geval tien slips en tien paar sokken meenemen. Maar wat als mijn tent lekte en het water precies op mijn slips druppelde met als gevolg dat ik een koude natte slip aan moest. Paniek maakte zich van mij meester. HELP!!!
Uiteindelijk propte ik 15 slips in de rugzak. Moest ik voor de zekerheid toch maar een bord, een beker, een soepkom en bestek meenemen? Volgens de folder moest dat allemaal aanwezig zijn maar wat als de vorige tentbewoner stiekem een bord had meegenomen of alle messen had kromgebogen. Of dat het gewoon een reclamepraatje was van de vakantiemaatschappij? Dat ik aankwam en dat de reisleiding dan met een vrolijk hoofd zou zeggen dat ik toch eerst zelf een boomhut moest bouwen en uit het resthout lepels en vorken moest hakken? Het marketingmannetje van de maatschappij kon weer een mooie bonus tegemoet zien. Ik gaf mij een klap in mijn gezicht. “Come on Huib, je bent paranoïde. Je gaat al jaren met deze club op pad en het is altijd goed gegaan.”
Had ik nu alles? Even kijken: Telefoon, fotocamera, ipod, boeken, wasknijpers. 15 slips, 10 paar sokken, snowboots, handschoenen, wanten, sjaal, bivakmuts, twee handdoeken, twee badhanddoeken, zwembroek, bermuda, short, twee broeken met lange pijpen, hemdje, koltrui, sweater, zeven T-shirts, handdoekje, theedoek, zaklantaarn, deken, dekbedhoes, kussensloop, slippers, sandalen, bodywarmer, regenpak, kaartspel, reservekaartspel, twee boeken, zak drop, zak pinda’s, toiletrol, reisgids, reisdocumenten, oplaadbare batterijen, petje, condooms, zonnebril, brillenkoker, pindakaas, appelstroop, zonnebrandolie, toiletartikelen. Yep, alles had ik bij mij om een prettige vakantie te hebben.
Met beleid stouwde ik alles in de tas. Tenminste dat hoopte ik maar dat ging dus niet lukken. Vol tegenzin haalde ik de snowboots, de pindakaas, de appelstroop, de bodywarmer, het deken en één badhanddoek weer uit de bagage. Ik overwoog nog even deze in mijn handbagage te doen maar geluk won ratio het uiteindelijk van emotie en liet ik de geloosde bagage met pijn in het hart achter. Ik snorde mijn slaapzak op en hing het, nadat ik alle andere spullen die uit de kast vielen weer terug had gelegd, aan de rugzak. Tevreden plofte ik neer op de bank. Ik had alles bij mij en moest pas over een uur vertrekken.
Een uur later werd er aangebeld. Mijn vader zou mij even een slinger naar Station Duivendrecht brengen waar mijn bus stond te wachten. “Heb je alles bij je Huib?” vroeg hij. Ik lachte een beetje schamper. “Natuurlijk!” Riep ik zelfverzekerd. “Nou ja, dat zal dan wel.” Zei mijn vader licht twijfelend. De twijfeling irriteerde mij een beetje. Ik was toch zeker niet gek? We reden weg.
“Mama zei laatst tegen mij dat mijn paspoort verlopen was. Was ik blij dat ze dat nog twee weken voor onze vakantie zei. Kon ik hem nog net..”
Mijn gezicht betrok, ik werd lijkwit terwijl het zweet me uitbrak.
“P Paspoort…??”
Mijn vader had aan één stamelend woord van mij voldoende, maakte een u-turn en reed snel terug naar mijn woning. Ik sprintte naar boven en pakte mijn paspoort uit de bovenste la van mijn bureau. We waren nog ruim op tijd. De reis kon beginnen.
Het zweet, dat ontstaan was door een samenloop van inspanning en angst, stond op mijn bovenlip. De gebruikelijke inpakstress voor de vakantie had weer toegeslagen. Een jaarlijks terugkerend ritueel dat eenvoudig te voorkomen was als ik nu eens niet op de laatste dag in het allerlaatste uur in actie zou komen maar wat eerder in de week. Ieder jaar stink ik weer in de dodelijke combinatie van de chaos in mijn hoofd gepaard gaand met een luiheid die zijn weerga niet kent. Wederom had ik de kunst van het tijdig inpakken ernstig onderschat. Het kroop zelfs tegen minachting aan. Zou ik ook dit jaar weer gestraft worden voor mijn laksheid?
Zo was ik twee jaar geleden mijn zaklantaarn vergeten. In principe niet zo erg zou je denken ware het niet dat ik drie dagen eerder terugkwam dan was gepland. Ik had ’s nachts hard mijn tenen gestoten tegen een karakteristiek stuk rots dat al jaren op dezelfde plek lag. Na mijn struikelpartij haalde ik mijn knie ook nog lelijk open. Ik hield mijn boosheid niet in bedwang en strompelde terug naar het stuk rots om er nog eens een flinke schop tegen te geven. Niemand doet mij namelijk onbestraft pijn. Het bleek dat de rots niet meegaf en toch een maatje te groot voor mij was. Schreeuwend van de pijn hinkte ik naar de EHBO-post. Het bleek dat ik drie tenen gebroken had waardoor de stevige wandeling over de Galdhoppingen er voor mij niet meer in zat. De ochtend erop zat ik in het vliegtuig naar huis.
Die zaklantaarn moest dus mee maar waar lag dat vermaledijde ding ook weer. Na een driftige speurtocht door mijn woning bedacht ik mij in een vlaag van verstand dat de lantaarn in de kast bovenop mijn kledingkast moest liggen. Opgelucht opende ik de kast waarna ik direct op de grond lag. Het bleek dat mijn luiheid mij weer in de weg zat. De laatste keer had ik de kast haastig volgestouwd. Ik had destijds nog de geest gehad om een briefje op de deur te plakken met de tekst “pas op, zit vol!” maar dat was er kennelijk weer een keer afgevallen. Gevolg was dat de inhoud van de kast volledig mijn arme hoofd, lijf en ledematen bedolf. Drie slaapzakken, een bidon, een zaklantaarn, enkele dekens en een slaapmatje duwde ik getergd van mij af. Driftig gooide ik alle spullen weer terug in de kast. Ondertussen ging de telefoon:
“Met Huib van Driel."
“Hallo?”
“Ja hallo, zegt u het maar.”
“Hallo, spreek ik met Huib van Driel?"
"Ja daar spreekt u mee en met wie heb ik het genoegen?"
"Huh? Met Dave van de postcodeloterij.”
“Dag Dave.”
“Mag ik u wat vragen?”
“Je mag me best wat vragen Dave, maar ik ga je geen antwoord geven.”
“O…nou… dan houdt het op!”
“Dag Dave!”
Ik legde de telefoon haastig neer en liep in een drafje weer naar de slaapkamer. Het was raar weer in Tsjechië. Regenachtig maar toch redelijk warm overdag. ’s Nachts was het daarentegen koud. De tent was volledig ingericht waardoor ik geen bestek, afwasteil, slaapmatje of stoeltjes hoefde mee te nemen. Ik twijfelde aan de slaapzak. Ik was er zeker van dat er geen linnengoed bij de matras hoorde maar slaap nooit lekker in zo’n dwangbuis. Zou ik een deken en een kussensloop meenemen? Het kostte wel veel ruimte. Een ander dilemma waren handschoenen, een sjaal en een muts. Overdag was het redelijk maar ’s nachts lagen de temperaturen tegen het vriespunt… Hoeveel shorts, hoeveel broeken met lange pijpen, hoeveel T-shirts, hoeveel sweatshirts, hoeveel truien? Ik ging 10 dagen dus moest ik in ieder geval tien slips en tien paar sokken meenemen. Maar wat als mijn tent lekte en het water precies op mijn slips druppelde met als gevolg dat ik een koude natte slip aan moest. Paniek maakte zich van mij meester. HELP!!!
Uiteindelijk propte ik 15 slips in de rugzak. Moest ik voor de zekerheid toch maar een bord, een beker, een soepkom en bestek meenemen? Volgens de folder moest dat allemaal aanwezig zijn maar wat als de vorige tentbewoner stiekem een bord had meegenomen of alle messen had kromgebogen. Of dat het gewoon een reclamepraatje was van de vakantiemaatschappij? Dat ik aankwam en dat de reisleiding dan met een vrolijk hoofd zou zeggen dat ik toch eerst zelf een boomhut moest bouwen en uit het resthout lepels en vorken moest hakken? Het marketingmannetje van de maatschappij kon weer een mooie bonus tegemoet zien. Ik gaf mij een klap in mijn gezicht. “Come on Huib, je bent paranoïde. Je gaat al jaren met deze club op pad en het is altijd goed gegaan.”
Had ik nu alles? Even kijken: Telefoon, fotocamera, ipod, boeken, wasknijpers. 15 slips, 10 paar sokken, snowboots, handschoenen, wanten, sjaal, bivakmuts, twee handdoeken, twee badhanddoeken, zwembroek, bermuda, short, twee broeken met lange pijpen, hemdje, koltrui, sweater, zeven T-shirts, handdoekje, theedoek, zaklantaarn, deken, dekbedhoes, kussensloop, slippers, sandalen, bodywarmer, regenpak, kaartspel, reservekaartspel, twee boeken, zak drop, zak pinda’s, toiletrol, reisgids, reisdocumenten, oplaadbare batterijen, petje, condooms, zonnebril, brillenkoker, pindakaas, appelstroop, zonnebrandolie, toiletartikelen. Yep, alles had ik bij mij om een prettige vakantie te hebben.
Met beleid stouwde ik alles in de tas. Tenminste dat hoopte ik maar dat ging dus niet lukken. Vol tegenzin haalde ik de snowboots, de pindakaas, de appelstroop, de bodywarmer, het deken en één badhanddoek weer uit de bagage. Ik overwoog nog even deze in mijn handbagage te doen maar geluk won ratio het uiteindelijk van emotie en liet ik de geloosde bagage met pijn in het hart achter. Ik snorde mijn slaapzak op en hing het, nadat ik alle andere spullen die uit de kast vielen weer terug had gelegd, aan de rugzak. Tevreden plofte ik neer op de bank. Ik had alles bij mij en moest pas over een uur vertrekken.
Een uur later werd er aangebeld. Mijn vader zou mij even een slinger naar Station Duivendrecht brengen waar mijn bus stond te wachten. “Heb je alles bij je Huib?” vroeg hij. Ik lachte een beetje schamper. “Natuurlijk!” Riep ik zelfverzekerd. “Nou ja, dat zal dan wel.” Zei mijn vader licht twijfelend. De twijfeling irriteerde mij een beetje. Ik was toch zeker niet gek? We reden weg.
“Mama zei laatst tegen mij dat mijn paspoort verlopen was. Was ik blij dat ze dat nog twee weken voor onze vakantie zei. Kon ik hem nog net..”
Mijn gezicht betrok, ik werd lijkwit terwijl het zweet me uitbrak.
“P Paspoort…??”
Mijn vader had aan één stamelend woord van mij voldoende, maakte een u-turn en reed snel terug naar mijn woning. Ik sprintte naar boven en pakte mijn paspoort uit de bovenste la van mijn bureau. We waren nog ruim op tijd. De reis kon beginnen.
Re: Colums en Andere Verhalen
Ergens heel herkenbaar dit.
"The closest to reality car that money can buy"